عنوان

بررسی اثر مهار آنزیم سیکلواکسیژناز- ۲ بر آستانه تشنج ناشی از پنتیلن تترازول در موش سوری

IR

۱۱۹۶پ

فارسی

IR

بررسی اثر مهار آنزیم سیکلواکسیژناز- ۲ بر آستانه تشنج ناشی از پنتیلن تترازول در موش سوری

[پایان‌نامه]

/پریا خزاعی

[بی جا]

کاشان

، ۱۳۸۸

۵۰ ص.

چاپی

دکترای حرفه ای

پزشکی

کاشان

مقدمه:با توجه به شیوع بالای صرع و عوارض و مشکلات بسیاری که برای انسان ایجاد می کند،انجام مطالعات مختلفی جهت بررسی مکانیسم های پایه این اختلال ضروری به نظر می رسد.آنزیم سیکلواکسیژناز-۲(COX-۲) ایزوقرمی است که در محل جراحت و التهاب بیان می شودو بصورت خودبخودی در بافتهایی نظیر سیستم عصبی مرکزی بیان شده و ممکن است در بیماری زائی صرع نیز نقش داشته باشد.بعلاوه نقش کلیدی میانجی های عصبی متعددی از جمله گابادر پاتولوژی صرع گزارش شده است. هدف مطالعه حاضر روشن ساختن اثر نیمزولاید و سلکوکسیب بعنوان مهارگز اختصاصی سیکلواکسیژناز- ۲ برآستانه تشنج کلونیک ناشی ار تزریق وریدی پنتیلن تترازول در موش سوری بود روش کار:این مطالعه به روش تجربی روی موشهای سوری نر با مزن ۳۰تا۴۰گرم انجام شد.حیوانات بصورت تصادفی به سیزده گروه شامل یک گروه کنترل،یک گروه حلال(توئین۸۰)،سه گروه نیمزولاید(۲/۵،۵و۱۰میلی گرمبر گیلوگرم)،سه گروه سلکوکسیب(۲/۵،۵و۱۰ میلی گرم بر گیلوگرم)،سه گروه دیازپام(۰/۱،۰/۵ و ۵ میلی گرم بر کیلوگرم)و دو گروه ترکیب دوز غیر محافظتی دیازپام (۰/۱ میلی گرم بر کیلوگرم)با نیمزولاید یا سلکوکسیب (۲/۵میلی گرم بر کیلوگرم)تقسیم شدند.برای ایجاد تشنج از انفوزیون آهسته وریدی پنتیلن تترازول استفاده شد.زمان بین شروع انفوزیون و بروز تشنج بر حسب ثانیه ثبت شده و با استفاده از فرمول مربوطه به دوز آستانه تشنج(میلی گرم دارو به ازای هر کیلوگرم وزن بدن)تبدیل شد.داده ها با روشهای آماریANOVA وt-test مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند یافته ها:بررسی اثر حلال بر آستانه تشنج پنتیلن تترازول نشان داد که توئین ۸۰ اثر قابل توجهی بر آستانه تشنج نداشت.نیمزولاید و سلکوکسیب با مقادیر ۲/۵ و۵ میلی گرم بر کیلوگرم و دیازپام با دوزهای ۰/۵ و ۵میلی گرم بر کیلوگرم آستانه تشنج را در مقایسه با گروه حلال بطور معنی دار افزایش دادند(۰/۰۵>.(Pکاربرد توام سلکوکسیب و دیازپام توانست بصورت معنی داری آستانه تشنج را افزایش دهد(۰/۰۱>(P نتیجه گیری:نتایج مطالعه حاصر نقس احتمالی ایزوآنزیم COX-۲ را در پاتوفیزیولوژی بیماری صری نشان می دهد .نیمزولاید و سلکوکسیب در دوزهای پائین با مهار اختصاصی COX-۲ آستانه تشنج کلونیک ناشی ازPTZ را افزایش می دهند.دروز ۱۰ میلی گرم بر کیلوگرم نیمزولاید و سلوکسیب اثری بر تشنج ناشی ار PTZ نداشت.این اختلاف می تواندبدلیل غیر اختصاصی بودن این ترکیبات برای ایزوآنزیم COX-۲ و اثر برایزوآنزیم COX-۱ در چنین غلظت بالائی باشد.سلکوکسیب بصورت ترکیب با دیازپام اثر محافظتی آن را افزایش داده و بنابراین استفاده ترکیبی مهارگرهای COX-۲ با داروهای رایج صرع می تواند در نظر گرفته شود.

صرع

تشنج ها

پروستاگلاندین - اندوپرکسید سنتاز

پروستاگلاندین ها

خزاعی،پریا

مصداقی نیا، اعظم، استاد راهنما

حیدری، اژدر، استاد راهنما

ایران

پ۱۱۹۶،۱۳۸۸،۲

نمایه‌سازی قبلی

p

TF

1

a

Y