بررسی میزان آگاهی و نگرش کارورزان دانشگاه علوم پزشکی کاشان در مورد طب سرپایی
[پایاننامه]
/زهره قهاری
[بی جا]
کاشان
، ۱۳۸۷
۴۸ص.
چاپی
دکترای حرفه ای
پزشکی
کاشان
مقدمه و هدف: آموزش طب سرپایی کلیه آموشهایی است که در بخشهای بیمارستانی و در بالین بیمار نبوده بلکه جهت اداره بیماران بدون نیار به بستری انجام می پذیرد که متاسفانه در بیشتر مراکز آموزشی ما به صورت نادرست انجام می گیرد . در این مطالعه سعی شده است میران آگاهی و نگرش کارورزان پزشکی نسبت به طب سرپایی بررسی شود تا موانع موجود شناسایی و در برنامه ریزیهای آموزشی آینده بکار برده شود . مواد و روشها: بر این اساس در این تحقیق کلیه کارورزان ار نظر آگاهی در مورد طب سرپایی به صورت سرشماری در مقطع زمانی یک ماهه مورد پرسش قرار گرفتند که پرسشنامه طراحی شده شامل سوالات تایید شده توسط اعضای هیات علمی دانشگاه بوده است و برای بررسی نگرش از پرسشنامه استاندارد IQ MedEd استفاده شد که توسط James و همکاران در سالهای ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۰ در دانشگاه Iowa بر روی ۷۶۴ دانشجو انجام شد. اطلاعات به جداول توخالی انتقال یافت و نتایج توسط نرم افزار SPSS و روش آماری توصیفی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت که ۵۴ نفر کارورز شاغل به تحصیل مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها: مطابق جداول آماری ارائه شده نمره نگرش و آگاهی کارورزان نسبت به طب سرپایی به طور معنی داری کمتر از بالینی بوده است. علیرغم اینکه فاکتور تعداد ماههای گذشته از اینترنتی بر روی نمره نگرش و آگاهی کارورزان تاثیر گذار بود ولی پارامترهای سن، جنس ، و وضعیت تاهل تاثیر قابل ملاحظه ای بر روی نتایج حاصله نداشت . نتیجه گیری: با توجه به نقش پزشک عمومی در کشور و تعریف غالب آن در مراکز بهداشتی درمانی روستایی و شهری به نظر میرسد علاوه بر طب بالینی و بیمارستانی باید هر چه سریعتر به طب سرپایی و درمانگاهی پرداخت. همچنین طراحی دروس پزشکی و بخشهای طراحی شده برای آموزش پزشکی از ابتدا به این مساله توجه چندانی نداشته است و یا اینکه رفته رفته اهمیت طب سرپایی و طب جامعه نگر مورد غفلت قرار گرفته و توجه به سمت طب بالینی خصوصا از نوع تخصصی و فوق تخصصی آن برای پزشکان عمومی شده است . در آموزش پزشکی عمومی برای آموزش طب سرپای جایگاه ویژه مشخصی دیده نشده که انتظار می رود در آینده این مشکل بر طرف شود