در این نوشتار ادعای ابن تیمیه بیان شده است. ابن تیمیه دعا را از اصیل ترین نوع عبادت می داند و با این مقدمه وارد بحث می شود که خطاب به پیامبر (صلی الله عليه واله وسلم) چه از نوع طلب شفاعت باشد ، چه طلب کمک و یا طلب دعا، همه انواع این خطاب ها مستلزم دعا کردن است برای غیر خدا، که شرک می باشد. از این رو در این تحقیق دو موضوع اصلی بررسی شده است که خطاب و دعا برای غیر خدا از چه لحاظ و با چه خصوصیت شرک میشود؟ نتیجه گرفته می شود که مشرکین واسطه های خود را پرستش می کردند و آنها را معبود می دانستند. بنابرین اگر جه به ادعای ابن تیمیه خطاب به پیامبر در طلب شفاعت یا طلب کمک مستلزم دعا کردن است برای غیر خدا اما این دعا شرک محسوب نمی شود. به دلیل اینکه مشرکین دعا می کردند به عنوان اینکه واسطه ها معبود هستند در حال که معبود تنها خدا می باشد. آیات که در نهی از دعا غیر خدا آمده است قید معبودیت را متذکر شده است مثل: پس هيچ معبودى را با خداوند مخوان، كه از معذّبين خواهى بود! فرق بین توسل مشرکین با مسلمین در همینجا است که مسلمین در توسل خود واسطه ها را شریک در الوهیت خدا نمی دانند. و اما جواز توسل را احادیث پیامبر (صلی الله عليه واله وسلم) و اصحاب آن حضرت می رساند. عمده رویش ابن تیمیه در تاویل احادیث با پاسوخ آن نشان داده شده است. و نیز نظر ائمه اهل سنت که قبل از ابن تیمیه می زيستند و توسل را جایز می دانستند ذکر کرده ایم. بنابرین ادعای ابن تیمیه یک بدعت است که در قرن هفتم قمری به وجود آمده است. ابن تیمیه بر خلاف آیات، احادیث و علمای امت اسلام توسل را شرک دانسته اند که در این صورت برای وهابی ها یا باید اعلام بیزاری از اسلاف خود کنند یا اینکه توسل را بپذیرند.