تربیت از ارکان مهم و اساسی سعادت بشر است، تحقق خوشبختیها و بدبختیهای جسمی و روانی یک فرد، یک خانواده، یک ملت و خلاصه تمام مردم جهان بستگی مستقیم به نوع تربیت آنها از هنگام طفولیت دارد. تأثیر نقش والدین و جامعه در تربیت فرزند به حدی است که حتی میتواند آثار صفات ارثی و ژنیتک را در انسان از بین برده و صفات و حالات جدیدی را جایگزین آنها نماید.با نگاهی به آموزههای قرآن کریم و سیره تربیتی معصومین: در مییابیم که والدین و جامعه در تربیت اولاد نقش مهمی دارند و هدف اصلی قرآن و معصومین: رساندن فرزند به مقام اطاعت و عبودیت الهی است که مطیع پروردگار و تسلیم در آستان او باشد. برای هر موجودی که در طریق تغییر، تحوّل، رشد و تکامل هستند معمولاً موسم مناسبی وجود دارد که در آن به بهترین و مناسبترین رشد خود میرسند و همینطور تربیت فرزند نیز موسم مناسب خود را دارد که در آن بهترین و آسانترین بار مینشینند. موسم مناسب تربیت، در اوایل زندگی حتی قبل از ازدواج پدر و مادر و قبل از انعقاد نطفه و در دوران انعقاد نطفه و دوران بارداری و دوره کودکی، نوجوانی و جوانی است.مهمترین راهکارهای تربیتی قرآن کریم برای والدین و مربیان که در این پژوهش به آن رسیدهایم عبارتنداز: ارائه الگوهای مناسب برای فرزندان، محبت و احترام به فرزندان،ُ رابطهی مستمر با فرزندان، بیان داستانهای اخلاقی، تنبیه و تشویق، موعظه و مشورت، که با به کارگیری درست آنها می توان فرزندان را به هدف نهایی تربیت قرآنی رساند.جامعه نیز نقش مهمی در تربیت دارد تا آنجا که اگر فرزندی از پدر و مادر پاکدل و بافضیلت پدید آید معمولاً زمینه مساعدی برای صفات پسندیده دارد، اما اگر در محیط فاسدی و یا همنشین افراد لاابالی و بداخلاقی باشد، سرانجام آلوده شده و صفات خانواده و زمینههای مورثی او تأثیر خود را از دست داده و رو به انحطاط میرود. در قرآن کریم درباره همسر حضرت لوط7، حضرت نوح7و فرزند حضرت لوط7 شاهد داریم که از طرف مربی در تربیت هیچ مشکلی و کمبودی نداشته ولی محیط و جامعه شایسته و سالم نبود، گمراه شدند و برعکس اگر پدر و مادر خوب نباشند ولی محیط خوب و در جامعه مربی و معلم خوب باشد مثلاً محمد بن ابوبکر وقتی معلمش و مربیاش مثل امیرالمؤمنین7 باشد آدم خوب و متدین تربیت میشود.