یکی از سنت های مقید و مشروط خداوند برای مردم این است که خداوند در قبال اعمال ناشایست بندگان، برایشان عذاب دنبوی مقرر داشته است. این عذاب می تواند به صورت های مختلفی انجام گیرد. قرآن مجید در این باره می فرمایند: "خداوند بر شما حکایت کرد مثل شهری را که در آن امنیت کامل حکم فرما بود و اهلش در آسایش و اطمینان زندگی می کردند و از هر جانب روزی فراوان به آن ها می رسید، تا آنگاه که اهل آن شهر نعمت خدا را کفران کردند خدا هم به موجب آن کفران و معصیت طعم گرسنگی و بیم ناکی به آن ها چشانید." آدمی علاوه بر ارتباط با طبیعت و هم نوعان، با خالق هستی نیز در اتباط است و رفتار و اعمال او در تعامل با خالق هستی نیز بررسی و ارزیابی می شود. هرگاه این رفتارها موجب خشم الهی شد، باید منتظر عذاب باشد. بخشی از این عذاب ها در زندگی دنیا بر انسان فرود می آید و بخش مهم تر آن به قیامت و زندگی آخرت موکول می شود. عذاب دنیوی که به فرد یا حامعه می رسد، ممکن است به شکل های مختلف خود را نشان دهد. برای یکی به صورت مرض صعب العلاج، برای یکی به شکل تصادف و برای دیگری به شکل کشته شدن فرزند، ورشکستگی در تجارت و ناکامی در رسیدن به هدف های تعیین شده، رخ نماید. در بلاهای اجتماعی نیز به شکل سلب آسایش و امنیت روانی و اجتماعی، قحطی، خشک سالی، سیل، زلزله و... ظاهر شود. این تحقیق در طی چند فصل به بررسی این موضوع از دیدگاه قرآن می پردازد