عنوان

بررسی ارتباط میان مشارکت و ناتوانی دربیماران با شکستگی دیستال رادیوس

۳۳۵۵پ

فارسی

بررسی ارتباط میان مشارکت و ناتوانی دربیماران با شکستگی دیستال رادیوس

[پایان نامه]

Investigating correlation between disability and participation in distal radius fracture

دانشگاه علوم توان بخشی و سلامت اجتماعیUniversity of Rehabilitation Sciences and Social Health Occupational therapy

۱۴۰۰

۹۵ص.

پیوست

19

18

۱۴۰۰/۰۸/۲۶

هدف: هدف از مطالعه حاضر بررسی عوامل تاثیر گذار بر میزان ناتوانی و همچنین مشارکت افراد با شکستگی دیستال رادیوس می باشد.روش: 60 بیمار مبتلا به شکستگی دیستال رادیوس که 3 الی 6 ماه از ضایعه آن ها گذشته بود وارد مطالعه شدند. در این مطالعه از مقیاس درجه بندی درد، پرسشنامه خود اظهاری مچ دست به جهت سنجش ناتوانی، پرسشنامه مشارکت رفتاری به جهت سنجش مشارکت، ارزیابی دامنه حرکتی (فلکشن، اکستنشن، سوپینیشن و پرونیشن) مچ دست، قدرت گرفتن، عکس رادیوگرافی به جهت تعیین نوع و شدت شکستگی استفاده شد.یافته ها: باتوجه به مقادیر آماری از آزمون رگرسیون خطی به روش ورود، ارتباط معنا داری میان میزان درد، قدرت گرفتن، دامنه سوپینیشن و پرونیشن با میزان مشارکت و ناتوانی افراد با شکستگی دیستال رادیوس بود.نتیجه گیری: مطا بق این پژوهش درد و قدرت گرفتن از جمله عوامل تاثیر گذار برمیزان ناتوانی و مشارکت افراد با شکستگی دیستال رادیوس می باشد. به جهت کاهش محدودیت مشارکت و ناتوانی پس از شکستگی توصیه میگردد که درمانگران در فاز اولیه و انتهایی به ارزیابی دقیق میزان درد و قدرت گرفتن این افراد بپردازند .کلید واژه: شکستگی دیستال رادیوس، ناتوانی، مشارکت،کاردرمانی

Objectives: It is essential to have accurate assessments of participation and disability at the end ofinterventions as, it can help to diagnosis of residual activity and participation limitation. knowing thefactors that affect disability and participation circumstances also help to guide hand surgery andrehabilitation programs in distal radius fracture. This study aimed to investigate the correlation betweendisability and participation in distal radius fracture.Methods: sixty subjects with a history of distal radius fractures were recruited from hospital-basedoutpatient hand clinics and completed the PRWE, 3 to 6months after the occurrence of fracture.Additionally, the Participation behavior questionnaire (PBQ), the Wrist Range of Motion (ROM), VisualAnalog Scale Pain (VAS-P) and grip strength were conducted in the study participants. .Pearsonand linear-regression analysis was performed for assessing the correlation and regression between thefactors. Results: There was a significant relationship between PRWE and PBQ scores (r= -0.818, p<0.001) and also the correlation between pain and PRWE and PBQ was strong. Besides, the associationbetween grip power and PRWE and PBQ was noticeable. There was mild agreement between flexion,extension and supination range of motion and PRWE and PBQ scores, although this relationship for thepronation range of motion was weak. Furthermore, age and gender were not correlated with the PRWEand PBQ scores.Discussion: pain was the best predictor of PRWE and PBQ scores that means therapists should payattention to this factor in discharge time, moreover other elements that affected participation and dailyactivities were grip power and supination ROM.

کاردرمانی

Occupational therapy

سلاجقه، نادیا

Salajeghe, Nadia

فرزاد، مریم

فرهود، امیرضا

ایران

دانشگاه علوم توان بخشی و سلامت اجتماعی

20220131

D

TF

279226

a

Y