ناخت تاریخ ادبیات ایران بدون در نظر گرفتن ادبیات مانوی، ادبیات جامعه پیروان کیش مانی، غیرممکن است از آنجا که مانویان برای تبلیغ کیش خود آثار خود را به زبان مردم هر منطقه ترجمه میکردهاند، بنابراین آثارشان به زبانهای گوناگون اعم از ایرانی و غیرایرانی موجود است. سرودهای مانوی، جزء آثار منظوم دوره میانه و متعلق به دورانی میان قرن سوم و نهم میلادی است. اشعار و سرودهایی با هداف دینی در ستایش خدایان، مانی یا بزرگان دین که در مراسم آئینی همراه با موسیقی خوانده می شدهاند . در پژوهش پیش رو. سرودهای مانوی خطاب به یکی از ایزادان اسطوره مانوی به نام (نفس زنده)، بررسی شده است. در اینجا به بررسی سرودهایی به زبانهای پارتی، پارسی میانه و سغدی خطاب به این ایزد پرداخته شده و این سرودها بازخوانی و یا نخست خوای شده اند. در آخر آنکه چون متون مانوی، اغلب متون ترجمهای هستند و ترجمه نیز توسط مترجمان مختلف انجام شده است، تفاوتهای ساختاری بسیاری را در آنها میتوان مشاهده کرد و نیز تفاوتهای صرفی و نحوی که میان این دو خانواده زبانی شرقی و غربی وجود دارد؛ پارتی میانه از خانواده ایرانی میانه غربی و سغدی از خانواده ایرانی میانه شرقی
بررسی نیایش سرودهایی خطاب به نفس زنده (متنهایی به زبانهای سغدی، پارتی و پارسی میانه از مجموعه تورفان برلین)