بان سغدی یکی از مهمترین زبانهای ایرانی میانه شرقی است که در طول چند قرن زبان تجاری و ابزار ارتباط فرهنگهای سرزمینهای شرقی و غربی در آسیای مرکزی بود. بسیاری از اسناد که در آغاز قرن بیستم از این زبان بدست آمده اند و توسط دانشمندان اروپایی مورد بررسی قرار گرفتهاند، اغلب آثار دینی مربوط به سه دین بزرگ منطقه یعنی بودایی، مانوی و مسیحیت نستوری بودند، اما در میان آنها متون غیر دینی هم وجود داشت که کمتر مورد بررسی قرار گرفته اند.