بنیاد ایرانشناسی، دانشگاه شهید بهشتی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی
۱۳۹۹
۱۱۲ص.: مصور
000
کتابنامه: ص. ۶۰۱ - ۱۱۱
ین پژوهش با رویکردی توصیفی تحلیلی، به بررسی زوایای زندگی اجتماعی و حرفهای موسیقیدانان و خنیاگران ایرانی از ابتدای صفوی تا اواخر قاجار پرداخته است .محقق با بررسی اطلاعات بهدستآمده از منابع مکتوب و تصویری، ضمن بررسی تعامل و تقابل بین هنرمند و جامعه به کاوش در عوامل موثر بر زندگی موسیقیدانان و خنیاگران ایرانی پرداخته و نقش آنان را در تاریخ اجتماعی و هنر ایران مورد سنجش قرار داده است .هرچند عصر صفوی و قاجار به دلیل وجود شاخصهایی چون تشیع و تجدد بخش گستردهتری از این تحقیق را به خود اختصاص داده، اما دوره افشار و زند نیز بهعنوان زنجیره اتصال عصر صفوی و قاجار، تا حد امکان مورد بررسی قرار گرفته است .بر اساس این پژوهش باید گفت که موسیقی علیرغم محدودیتها و سخت-گیرهای مقطعی، همواره جزئی جداییناپذیر از زندگی و فرهنگ ایرانی بوده است .فعالان و دستاندرکاران این عرصه هنری علیرغم جایگاه اجتماعی نامناسب، به دلیل کارکردهای فراوان موسیقی، در تمامی این دورهها مورد استقبال و پذیرش نهادهای قدرت و مردم بودهاند .به نظر میرسد جایگاه نامناسب اجتماعی این هنرمندان بیش از آن که با فعالیت آنان مرتبط باشد ریشه در اعتقادات مذهبی و فرهنگی داشته و از سوی دیگر با نوعی موسیقی مبتذل و سطحی که در میان عوام رواج داشته است، گره خورده باشد.
پژوهشی در حیات اجتماعی موسیقی دانان و خنیاگران ایرانی