بنیاد ایرانشناسی، دانشگاه شهید بهشتی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی
۱۳۹۸
ز،۱۸۹ص
000
کتابنامه: ص.۳۸۱ - ۷۸۱
ناهای تاریخی به عنوان میراث هویتی و فرهنگی و تاریخی یک ملت هستند و در طول تاریخ سرگذشتهای متفاوتی را تجربهکرده و بعضی از آنها تا کنون باقی ماندهاند، با توجه به تاریخ کهن ایران، شایسته است با مطالعه منابع تاریخی مثل سفرنامهها با دیدگاه سفرنامهنویسان از واقعیتهای مشاهده شده در مورد بناهای -تاریخی بیشتر آشنا شد و با تحلیل و مقایسه این گزارشها به شناخت بیشتری از وضعیت بناهای تاریخی از نظر کمی و کیفی و نحوه نگهداری آنها در گذشته رسید و نیز از مشکلات پیش روی سفرنامهنویسان در مشاهده بعضی بناهای تاریخی آگاه شد و علت از بین رفتن آنها را از میان سفرنامههای ترجمه شده شناسایی-کرد .توجه به سرگذشت بناهای تاریخی و شناسایی بناهای تاریخی که در حال حاضر موجود نمیباشند و ثبت،طراحی، بازسازی، نوسازی و الگوبرداری از آنها در ساختارهای جدید و شناسایی مناطق دارای اصالت و حفظ میراث مادی و معنوی یک ملت و همچنین تهیه کتابچه از بناهای تاریخی ذکر شده در سفرنامهها در حوزه ایرانشناسی ضروری است.در این تحقیق از مطالعه کتابخانهای و شیوه تاریخی و توصیفی استفاده شده و با هدف بررسی کیفی و کمی بناهایتاریخی در عهد ناصری به مقایسه گزارشها و مشاهده های عینی سفرنامه نویسان پرداخته شده و در نهایت بر اساس فرضیههای تحقیق نتیجهگیری شده است .این پژوهش مانند دیگر پژوهشهای تاریخی و ایرانشناسی به روشن شدن هرچه بیشتر تاریخ، فرهنگ و تمدن ایران و دستیابی به فهم تحولات و تطورات تاریخی این سرزمین کمک مینماید .نتیجه نهائی این پژوهش علاوه بر شناخت علل و عوامل مأثر در تخریب بناها و شناسایی بناهای گزارش شده در سفرنامهها که اینک از بین رفته اند، به حفظ و نگهداری بناهای تاریخی باقی مانده کمک خواهد نمود.
بررسی گزارش سفرنامههای ترجمه شده از بناهای تاریخی ایران در عهد ناصری