بنیاد ایرانشناسی، دانشگاه شهید بهشتی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی
۱۳۹۷
ز، ۱۹۵ص
000
کتابنامه: ص. ۰۱۱ - ۳۱۱
رهنگ عامه علمی است که به بررسی آداب و رسوم، افسانهها، داستانها، ضربالمثلها و سرودههای مردمان هر جامعه میپردازد .مثلها زیرمجموع فرهنگ مردم و فرهنگ مردم یکی از عناصر مهم در شناخت و مطالع خلقیات، عادات خوب و بد و نوع نگرش و جهانبینی ملتهاست .ضربالمثلها از اجزای جدانشدنی فرهنگ و ادبیات در میان تمام ملتهای جهان هستند .در ادبیات هر سرزمینی میتوان مثلهای بیشماری را یافت که بهخوبی نشاندهند طرز تفکر، منش و نوع زندگی مردمان آن دیار در دورههای مختلف تاریخی است .ضربالمثلها در میان مردم و از زندگی مردم پدید میآیند و با مردم پیوندی ناگسستنی دارند و ازاینرو، مواردی هستند که در فرهنگ و ادبیات ایران از جایگاهی والا برخوردارند .ضربالمثلهای ایرانی نهتنها در آثار منثور و منظوم شاعران و نویسندگان ایرانی منعکس شدهاند، بلکه در سفرنامههای اروپائیان ادوار مختلف نیز جایگاهی درخور یافتهاند .سفرنامهنویسان اروپایی در کنار آداب و رسوم ایرانی همواره به مثلهای فارسی نیز توجه فراوانی داشتهاند و از آنها بهمنظور غنای هرچه بیشتر نوشتههای خود بهره جستهاند .امروزه بررسی این مثلها ،که انعکاس زندگی مردمان آن روزگار هستند، ما را در شناخت هر چه بیشتر فرهنگ خود یاری میکند .ضربالمثلها آیین تمامنمای اندیشه و افکار گذشتگان ما هستند و به همین خاطر بررسی آنها در سفرنامههای سدههای مختلف، خصوصا سد 17 تا19 ،اهمیت فراوانی دارد.
ضربالمثلهای ایرانی در سفرنامههای اروپاییان قرن ۷۱ تا ۹۱