روزگارانی که ایرانیان و هندوان فارغ از چکاچک شمشیر کشان دنیا طلب به عنوان همسایگانی مهربان، میراث بر و پاسدار تمدن کهن مشترک آریایی خود بودند اهل فرهنگ و ادب به ویژه از جانب ایرانیان بازار این همسایگی را با شعر و علم . سایر متاع فرهنگی خود، گرم کرده بودند. یکی از ایرانیانی که در سده ی نهم هجری به این رونق فرهنگی افزود، حمزه بن علی ملک اسفراینی معروف به شیخ آذری بود شیخ آذری اسفراینی که روزگاری ملک الشعرای دربار تیموریان بود بعد از تحولی درونی، روی به دنیای سیر و سلوک عرفان نهاد و بعد از زیارت کعبه ی مقصود دل به دریای هندوستان زد و خود را در دربار ملوک بهمنی هند که شیفته ی شعر و ادب فارسی و هواخواه بتورهای شیعی بودند یافت. او در دوران چهار پنج ساله ی حضور خود در این دربار عزت ها دید و به پاس این مهربانی ها، شعرعا سرود که بهمن نامه سرآمد آن بود. روش تحقیق در نوشتار حاضر مبتنی بر تحقیق کتابخانه ای است که با استفاده از برخی منابع و ماخذ موجود تدوین شده است.