جزایر سهگانه ایرانی بوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک در طول تاریخ همواره متعلق به ایران بوده و حاکمیت ایران بر آنها همانند دیگر جزایر ایرانی ریشه در گذشتۃ بسیار دور دارد .با روی کار آمدن قاجاریه، این حکومت در اعمال قدرت و حاکمیت بر کرانهها و جزایر خلیج فارس از خود ضعف و سستی نشان داد و انگلیس که مترصد چنین فرصتی برای پررنگتر کردن حضور خود در منطقه بود، برای تحکیم حضور خود در خلیج فارس جزایر سهگانه ایرانی را در سال ۱۹۰۳ م، تصرف نموده و در اختیار امیرنشینهای تحتالحمایۃ خود یعنی شارجه و ر╬سالخیمه قرار داد .با خروج انگلستان در سال ۱۹۷۱ م، از منطقۃ خلیج فارس، جزایر سهگانۃ بوموسی، تنب بزرگ و کوچک بعد از مدت ۶۸ سال به ایران باز گردانده شد .از آن زمان تا کنون، علیرغم دلایل متقن تاریخی و حقوقی مبنی بر مالکیت ایران بر این جزایر، دولت امارات ادعای حاکمیت بر این جزایر را دارد .لذا تبیین حاکمیت ایران بر جزایر سهگانه از دیدگاه تاریخی و حقوق بینالمللی دریاها در مقابل ادعاهای سیاسی و تبلیغاتی امارات و متحدان منطقهصای و فرامنطقهصایش، امری ضروری میصباشد .لذا سأالی که مورد استفاده این پژوهش قرار گرفته اینست که مهمترین دلایل حاکمیت ایران بر جزایر سهگانه از دیدگاه تاریخی و حقوق بینالمللی دریاها چه میباشد؟ راهنمای کلی پژوهش نیز این فرضیه است که با بررسی پیشینه و اسناد تاریخی جزایر سهگانه مشخص میشود که حاکمیت ایران بر جزایر سهگانه بر اساس ضابطهای تاریخی میباشد و این جزایر در طول تاریخ همواره بخش از قلمرو سرزمینی ایران بودهصاند، همچنین با بررسی حقوق دریایی ایران در خلیج فارس و دریای عمان متوجه میشویم که این جزایر از نظر حقوق بینالمللی دریاها، در آبهای داخلی ایران واقع شدهاند و تحت حاکمیت ایران میباشند .روش تحقیق در این پژوهش توصیفی- تحلیلی میباشد و اطلاعات مورد نیاز جهت انجام تحقیق به روش کتابخآنهای گردآوری شدهاند
جواد اطاعت ، حمیدرضا بیات
تبیین حاکمیت ایران بر جزایر سهگانه از دیدگاه تاریخی و حقوق بینالمللی دریاها