"همبستگی" عبارت است از احساس درونی مشترک و درک متقابل افراد ساکن در یک سرزمین یا پیروان عقیده که با ویژگیها و خصلتهای همانند و یا غیرهمگون دور هم گرد آمده و بر اساس آنها، ملت و یا امت را تشکیل دادهاند. پیامبران و صاحبان عقاید، پیروان خویش را به وحدت و همبستگی فراخوانده، و فیلسوفان و صاحبنظران در علوم اجتماعی و سیاسی هر کدام، به گونهای به اهمیت همبستگی، علل و عوامل ایجاد و فرو پاشی آن در جوامع مختلف پرداختهاند. دولتها، یکی از وظایف خویش را ایجاد وحدت و همبستگی بین ساکنان سرزمین تحت حاکمیت خویش میدانند؛ اما اینکه میزان موفقیت پیامبران و صاحبان عقاید، دولتها، فیلسوفان، محققان و احزاب و گروههای سیاسی در دستیابی به هدف فوق تا چه اندازه بوده است، نیازمند بحث بسیار جدی و مفصل است. مبانی همبستگی در قرآن در اصولی چون خدای واحد، قبول و پذیرش اختلفا در زبان و نژاد و برابری انسانهاست. دین مبین اسلام برای ایجاد و تعمیق همبستگی در جامعه از راهکارهای عملی متعددی سود میجوید که مهمترین آنها عبارتند از انجام واجبات و فرائض دینی و سبک زندگی جمعی که در دو شیوه سنتی و مدرن جستجو میشود.