پژوهشهای روشمند باستان شناختی پژوهشگران آلمانی در ایران پس از جنگ جهانی دوم با سفر ارنست هرتسفل، استان باستانشناسی شرق در برلین، که از سال ۱۹۲۳ به ثبت محوطههای باستانی پرداخته و در مقام مشاور دولت درامر بازنگری قوانین آثار باستانی ایران فعالیت کرده بود، آغاز شد و با این وجود کاوشهای باستان شناختی هرتسفلد در تخت جمشید زیر نظر موسسه شرق شناسی شیکاگو انجام شد. تلاشهای دیگر برای بنیانگذاری موسسهای در تهران، بین سالهای ۱۹۳۶ و ۱۹۴۱ ، به دست ویلیام آیلرز شرقشناس انجام شد، که به ایران فرستاده شده بود، اما این بار نیز حاصلی نداشت. موسسه باستانشناسی آلمان در تهران همچنین کتابخانههای تخصصی داشت که به روی همه پژوهشگران باز بود این کتابخانهکه پیشتر به همت هرتسفلد بنیانگذاری شده بود، شامل آرشیو تصویری از محوطههای باستانی و نیز دورههای نشریههای باستان شناسی بود. در سالهای پس از انقلاب اسلامی، باستانشناسان آلمانی مواد حاصل از فعالیتهای میدانی را بررسی و برای انتشار دستاورد پروژههای میدانی فعالیت کردند. کار میدانی در سال ۲۰۰۰ و در قالب پروژه مشترک با سازمان میراث فرهنگی کشور در زمینه فلزکاری کهن در محوطه اریسمان، در نزدیکی نطنز از سر گرفته شد. کاوشهای نجات بخشی متشرک با پژوهشکده باستان شناسی و بنیاد پارسه ـ پاساگارد در تنگه بلاغی از دیگر فعالیتهای پژوهشگران آلمانی در ایران بوده است. تمرکز دوباره بر انتشار دانش باستان شناسی برای نمونه برگزاری جشنواره فیلمهای باستان شناسی ایران در سال ۲۰۰۵ در برلین از جمله دیگر فعالیت ها در این زمینه است.