سفر و مشاهده دیدنی های دیگر سرزمینها همیشه برای انسان جذاب بوده است، اما جهانگردی تقریبا از دوره جنگهای صلیبی و آشنایی اروپایی ها با ملل و سرزمینهای شرقی آغاز شد. نخستین جهانگردان اروپایی با اهداف گوناگونی از جمله تجارت، استعمار و کشف شهرهای باستانی، که وصف آنها در کتاب مقدس آمده بود، به شرق و به ویژه خاورمیانه سفر کردند. از این رو آغاز بررسی ها و کاوشهای باستان شناختی در خاورمیانه و به ویژه ایران با نخستنین گزارشهای جهانگردان همراه است. استان فارس خاستگاه دو شاهنشاهی جهانی ( هخامنشی و ساسانی) بوده و از این رو بیشترین آثار پایدار این دو شاهنشاهی بزرگ در این منطقه واقع است. خرابههای شهر پارسه (تخت جمشید) وشهر استخر، مجموعه نقش رستم و نقش رجب در دشت میانکوهی مرودشت، مجموعه بناهای پاساگارد در دشت مرغاب، مجموعه آثار دوره ساسانی در فیروزآباد، مجموعه چهار طاقیها در فراشبند، نقش برجسته تنگ چوگان و شهر باستانی بیشاپور در کازرون از جمله آثار بر جای مانده از دو شاهنشانی هخامنشی و ساسانی در استان فارس است. البته آثار دیگری از این دو دوره و دیگر دورهها به ویژه دوره اسلامی در سراسر این استان پراکنده است. همچنین افزایش یا کاهش پژوهشهای باستان شناختی در استان فارس، تاریخچه پژوهشهای باستان شناسی این استان را به هفت دوره تقسیم کردهاند؛ دوره نخست بازدیدهای نخستین جهانگردان و گزارش آنها، دوره دوم دوره کاوشهای تجاری که هنوز کاوشها جنبه امروز و به اصطلاح وجه علمی نداشت و به بعد کشف اشیاء موزهای به قصد نمایش در موزههای دولتهای غربی بیشتر توجه می شد؛ دوره سوم آغاز به کار باستانی شناسانی که در کاوشهای خود به لایه نگاری اهمیت میدادند و بر اساس مواد باستان شناختی به ویژه سفال به گاهنگاری دورههای باستانی در فارس پرداختند. دوره چهارم، یا دوره باستانی شناسی نو، دوره استفاده از علوم میان رشتهای در کاوشهای باستان شناختی و تلاش پژوهشگران به اینکه صرفا در حیطه تخصصی خود پژوهش کنند و به مانند باستان شناسان سنت گرا به کاوش در هر محوطهای از هر دورهای نپردازند و خود را ملزم به کاوش در محوطههایی کنند که به دوره باستان شناختی آن آگاهی دارند. در این مقاله نگارندگان دوره پنجم تاریخچه پژوهشهای باستان شناختی استان فارس را از وقوع انقالب اسلامی تا پایان جنگ تحمیلی، دوره فترت پژوهشهای باستان شناختی نامیده اند. با پایان جنگ ایران و عراق به همراه بازسازی کل کشور، پژوهشهای باستان شناختی نیز جان تازهای گرفت. دوره ششم شامل سالهای پایانی دهه هفتاد و سالهای آغازین دهه هشتاد خورشیدی میشود. این دوره را عصر شکوفایی باستان شناسی ایران می دانند و بالاخره در دوره هفتم، که هم اکنون در آن به سر می بریم، پژوهشهای باستان شناختی کمابیش ادامه یافته و امید داریم برنامههای دولت روح تازهای در کالبد پژوهشهای باستان شناختی بدمد.