در این تحقیق مسئله اصلی نوع دیدگاه پژوهشگران هندی به زبان و ادبیات فارسی و آموزش این زبان در این خطه است، که چگونه به مسائل مربوط به ادبیات و فرهنگ ایران نظر داشتهاند و جایگاه اجتماعی-سیاسی و فرهنگی این زبان چگونه بوده است و سعی بر این است که از این منظر به این موضوع توجه شود. با توجه به نیاز جامعه به آگاهی از روند ادبیات و فرهنگ و تمدن ایرانی-اسلامی، خصوصا ادبیات بعد از انقلاب، ضروری است در این زمینه تحقیق جامعی انجام پذیرد تا بتوانیم دریابیم که جامعهای که روزی ادبیات فارسی در آن سیطره کامل داشت، اینک چه نقشی را ایفا میکند .در کدام حوزهها به مطالعه ادبیات فارسی پرداخته میشود و دانشگاهها و حوزههای مربوط چه نقشی را برعهده دارند .در این پژوهش که روش آن مطالعه کتابخانهای و توصیفی تحلیلی بوده است، مهمترین هدف بررسی و نشان دادن اهمیت زبان و ادبیات فارسی و مطالعات ایرانی در هند است .با مقایسه روند زبان فارسی و فرهنگ ایران در سدههای گذشته و سالهای اخیر در هند، این نتیجه حاصل میشود که علیرغم رشد زبان و ادب فارسی طی چند قرن در هند و پدید آمدن آثار ارزشمندی به زبان فارسی که بر غنای زبان و فرهنگ مشترک دو کشور افزود و توجه دانشمندان و مراکز آموزشی به گسترش این زبان، در حال حاضر زبان فارسی در هند به دلیل تسلط زبان انگلیسی و رشد و گسترش زبان اردو سیری نزولی داشته و دیگر امیدی به رواج دوباره زبان فارسی در این کشور نمیصرود .
ایرانشناسی در هند[منابع الکترونیکی: پایاننامه]