لیجفارس از بسترهای آبی مهم دنیا با ویژگی های خاص جغرافیایی، از دیرباز یکی از کانونهای مبادلات تجاری بوده است. تا قبل از آغاز جنگ جهانی اول در سواحل خلیجفارس کنسولگریها و کمپانیهای متعددی متعلق به انگلیس، آلمان، روسیه و فرانسه در آنجا فعالیت میکردند. انگلیس با قراردادهای حمایتی که با شیوخ کرانههای جنوبی خلیجفارس منعقد کرده بود، عملا رودرروی عثمانی قرار گرفت. توافقات انگلیس با روس در ۷۰۹۱ م و ۵۱۹۱ م باعث شد که انگلیس با روسیه بر سر منطقه نفوذ خود در ایران به توافق برسد و تمرکز خود را بر آلمان، دشمن مشترک خود بگذارند، از طرفی، آلمان هم برای فشار بر روسیه و انگلیس درصد بود تا با کمک عثمانی به مستعمرات آنها فشار آورد و قرارداد ۶۱۹۱ م سایکس - پیکو مانند قرارداد ۵۱۹۱ م باعث شد که فرانسه و انگلیس بر سر تقسیم سرزمینهای عربی به توافق برسند و اختلافهای خود را کنار بگذارند. اهداف اقتصادی آلمان به همراه ضرورت حفظ سرزمینهای تحت سیطره عثمانی باعث شد که این دو کشور با هم متحد و شعلههای آتش در خلیجفارس مشتعل شود و بهرغم بی طرفی ایران، دامنه جنگ به سواحل شمالی خلیجفارس نیز کشیده شود. تلاش عوامل آلمانی تنها در حد تحریک والیها و حکام محلی این نواحی بود که حمایت برخی حکام دیگر از انگلیس و تشکیل پلیس جنوب در ۴۳۳۱ ه-.ق/۶۱۹۱م باعث شد که آلمان و عثمانی کاری از پیش نبرند. پایان جنگ، با خروج روسیه از جنگ به خاطر وقوع انقلاب ۷۱۹۱م، اضمحلال عثمانی در ۹۱۹۱م، شکلگیری کشور عربستان سعودی در ۶۱۹۱م، انعقاد قرارداد نافرجام ۹۱۹۱ بین ایران و انگلیس و تشکیل کشور عراق در ۱۲۹۱ م همراه بود و در پس همه اینها تسلط بلامنازع انگلیس در خلیجفارس باقی ماند.