دانشگاه تهران، دانشکده ادبیات و علوم انسانی. رشته باستانشناسی
۱۳۷۰
۱۴۰ ص.:مصور
کتابنامه
دف پژوهش بررسی هنر بافندگی ایران در دوره اسلامی "قرون اولیه" است. روش پژوهش کتابخانهای و پیمایشی از طریق مشاهده است. یافتهها نشان میدهد که هنر بافندگی در اواخر قرن سوم و چهارم هجری هم زمان با حکومت ایرانی آل بویه پیشرفت بسیار قابل توجهی از نظر میزان تولید و نحوه بافت نمود به طوری که اکثر اشیاء یافت شده از این دوران پارچه است و نیز علاوه بر نیاز جامعه، علاقه حکام و امراء این سلسله به بافندگی دلیل پیشرفت این صنعت و هنر به هم آمیخته شده است. در قرون دوم و سوم هجری در شهرهای خراسان، طبرستان، گرگان، آذربایجان دیلم، کردستان و فارس صنعت حریربافی رونق بسیار داشته و یکی از مهمترین عایدات آنها محسوب میشده است. شهر ری یکی از معروفترین مراکز بافندگی ایران در قبل و بعد از اسلام به شمار میرفته که در بافت نوعی پارچه ابریشمی دو رو معروفیتی ویژه داشته. مرو و نیشابور از مراکز بافت طرازهای عالی بودند و طرازهای ایرانی حتی به نقاط دیگر جهان نیز صادر میشده تکنیک و نحوه بافت پارچه، نقوش و طرحهای مختلف بر روی پارچهها، ساختار پارچه (نخ، رنگآمیزی، بافت و نقش) قلمکار سازی و دوختهسازی بررسی و شرح داده شده است