بررسی پیامدهای درمانی شکستگی های دیستال رادیوس به همراه شکستگی های استیلوئید اولنا در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان سینا در سال 1401-1400
[پایان نامه]
امیرحسین کریم
دانشگاه علوم پزشکی تهران، دانشکده پزشکی
۱۴۰۲
۵۷ص
دکتری تخصصی
ارتوپدی
۱۴۰۲/۰۱/۱۷
۱۸
مقدمه: در شکستگی های دیستال رادیوس، در مورد بسیاری از بیماران، شاهد شکستگی همزمان استیلوئید اولنا نیز هستیم. اما هنوز مشخص نیست که وجود شکستگی همزمان استیلوئید اولنا آیا تاثیری بر پیامدهای حاصل از درمان جراحی و یا غیر جراحی شکستگی دارد یا خیر. به عبارت دیگر، آیا بیماران مبتلا به شکستگی های دیستال رادیوس همراه با شکستگی همزمان استیلوئید اولنا آیا با محدودیتهای عملکردی بیشتری در اندام مواجه خواهند شد یا خیر.روش کار: این مطالعه از نوع مطالعات آینده نگر کوهورت بود. جامعه مورد مطالعه شامل بیماران با تشخیص شکستگی دیستال رادیوس به دنبال تروما بودند که طی سالهای 1400 و 1401 به اورژانس بیمارستان سینا مراجعه کرده بودند. دامنه حرکت اندام، قدرت گریپ و ارزیابی عملکردی و ناتوانی اندام بر اساس نمره quick DASH مورد ارزیابی قرار گرفت. شدت درد بیماران بر اساس سیستم نمره دهی دیداری یا VAS تعیین شد. نتایج: در مطالعه حاضر، دو گروه بیمار شامل بیماران با شکستگی دیستال رادیوس همراه با شکستگی استیلوئید اولنا (32 بیمار) و بیماران با شکستگی دیستال رادیوس بدون شکستگی استیلوئید اولنا (32 بیمار) مورد ارزیابی قرار گرفتند. در دو گروه مذکور از لحاظ میانگین فلکشن و اکستنشن اندام تفاوت معنی داری مشاهده نشده بود، اما میزان سوپینیشن و پرونیشن در گروه با شکستگی همزمان استیلوئید اولنا به طور معنی داری کمتر از گروه دیگر بود. تفاوتی بین دو گروه از لحاظ میزان grip strength مشاهده نشد. شدت ناتوانی اندام بر اساس نمره quick DASH در گروه دارای شکستگی همزمان استیلوئید به طور معنی داری بیشتر بود. بین دو گروه از لحاظ نمره درد شش ماهه بعد از درمان نیز تفاوت معنی داری مشاهده نشد.نتیجه گیری: وجود شکستگی استیلوئید اولنا به طور همزمان با شکستگی دیستال رادیوس نسبت به موارد بدون شکستگی همزمان استیلوئید اولنا می تواند به کاهش عملکرد اندام (کاهش سوپینیشن و پرونیشن) و در نتیجه افزایش ناتوانی اندام بیماران منجر شود، هرچند تاثیری بر قابلیت فلکشن و اکستنشن، grip strength و یا درد بلند مدت در اندام ندارد.