عنوان

مقایسه اثربخشی هیدرودایسکشن عصب مدین در مقابل اثر ضدالتهابی کورتیکواسترویید بر علایم و عملکرد مبتلایان به سندرم تونل کارپال خفیف و متوسط

۹۸۹۱۱پ

فارسی

مقایسه اثربخشی هیدرودایسکشن عصب مدین در مقابل اثر ضدالتهابی کورتیکواسترویید بر علایم و عملکرد مبتلایان به سندرم تونل کارپال خفیف و متوسط

[پایان نامه]

سحر قربان پور

دانشگاه علوم پزشکی تهران، دانشکده پزشکی

۱۴۰۱

۷۲ص

دکتری تخصصی

طب فیزیکی و توانبخشی

۱۴۰۱/۰۹/۱۹

۱۸

مقدمه: با توجه به اینکه تاکنون هیچ مقایسه‌ای بین تزریق CTS به روش سنتی با هیدروکسیکشن عصب مدین با و بدون استرویید منتشر نشده است و اطلاعاتی کمی در مورد رضایت بیمار یا موفقیت این درمان وجود دارد. این مطالعه با هدف مقایسه اثربخشی دایسکت کردن عصب با و بدون استرویید درمقابل درمان استاندارد انجام شد.روش اجرا: پژوهش حاضر به صورت یک مطالعه کارآزمایی بالینی کنترل شده انجام شد. جمعیت مورد مطالعه بیماران مبتلا به CTS خفیـف و متوسـط مراجعه کننده به درمانگاه‌های طب فیزیکی و توان‌بخشی بیمارستان امام خمینی و سینا در سـال ۱۴۰۰ بودند. ۶۰ بیمار با علائم بالینی و الکتروفیزیولوژیک CTS خفیف تا متوسط در این مطالعه وارد شده و با روش تصادف سازی بلوکی در یکی از سه گروه مطالعه قرار گرفتند. برای گروه C بعنوان گروه کنترل ۱ میلی‌لیتر تریامسینولون ۴۰ میلی‌گرم (درمان استاندارد و تائید شده) تزریق گردید، برای گروه A هیدرودایسکشن عصب با ۱ میلی‌لیتر تریامسینولون ۴۰ میلی‌گرم، ۱ میلی‌لیتر لیدوکایین 2% و 3 میلی‌لیتر نرمال سالین انجام شد و برای گروه Bهیدرودایسکشن عصب با 1 میلی‌لیتر لیدوکایین 2% و 4 میلی‌لیتر محلول نرمال سالین انجام شد. تزریق‌ها تحت گاید سونوگرافی و در ناحیه دیستال کریز مچ دست انجام شد. هر بیمار در ابتدا (قبل از تزریق) و در فواصل 2 هفته، ۱ ماه، ۳ ماه پس از تزریق ارزیابی گردید. ارزیابی‌ها شامل مقیاس آنالوگ بصری (VAS)، پرسشنامه تونل کارپال بوستون، مطالعات الکتروفیزیولوژیکی و اندازه گیری سطح مقطع عصب مدیان (CSA) توسط سونوگرافی بود.یافته‌ها: نتایج این مطالعه نشان داد که شاخص‌های SSS پرسشنامه بوستون، distal latency و آمپلتود عصب موتور، سطح مقطع عرضی و قدرت عصب و همچنین شاخص VAS بی‌حسی در گروه‌های هیدرودایسکشن به همراه تریامسینولون (گروه A) و بدون تریامسینولون (گروه B) از ابتدا تا سه ماه بعد از مطالعه روند بهبود را طی کرده و در گروه کنترل (گروه C) از ابتدا تا یک ماه بعد از مطالعه روند بهبود و از یک ماه تا سه ماه بعد از مطالعه بازگشت علائم را شاهد بودند. در مورد شاخص‌های FSS پرسشنامه بوستون، distal latency و آمپلتود عصب حسی، سرعت هدایت در عصب حسی و موتور و شاخص VAS درد تمامی گروه‌ها به مدت سه ماه روند بهبود را طی کردند و بازگشت علائم مشاهده نگردید.نتیجه‌گیری: بر اساس یافته‌های این مطالعه می‌توان نتیجه گرفت تفاوت معنی‌داری بین دو گروه هیدرودایسکشن و گروه دریافت کننده کورتیکواستروئید در عملکرد و یا در نمره درد در زمان‌های پیگیری کوتاه مدت پیدا نشد اما پس از گذشت زمان طولانی علائم سندروم تونل کارپل در گروه کنترل رفته رفته باز می‌گردد و احتمالاً نیاز به درمان مجدد می باشد.

کورتیکو استروئیدها

Adrenocortical hormones

a11

a11

هیدرودایسکشن

عصب مدین

سندرم تونل کارپال

، پدیدآور

قربان پور، سحر

، استاد راهنما

، استاد راهنما

، استاد مشاور

، استاد مشاور

، استاد مشاور

، استاد مشاور

آزادواری، محدثه

امامی رضوی، زهرا

حسینی، مریم

کاظمی، شهربانو

قهوه چی اکبری، مسعود

عبدالرزاقی، حسینعلی

دانشگاه علوم پزشکی تهران، دانشکده پزشکی

ایران

20230221

۱۴۰۹۳ت

دانشگاه علوم پزشکی تهران، کتابخانه دانشکده پزشکی

p

TF

92029

a

Y