بررسی شیوع و انواع عفونت های باکتریال ثانویه در بیماران موکورمایکوزیس با سابقه COVID-19 بستری شده در بیمارستان امام خمینی (ره) از فروردین 1399 تا اردیبهشت ماه 1400
[پایان نامه]
سپیده ضحاک
دانشگاه علوم پزشکی تهران، دانشکده پزشکی
۱۴۰۱
۳۴ص.
دکتری تخصصی
بیماری های عفونی و گرمسیری
۱۴۰۱/۰۹/۰۳
۱۷.۵
مقدمه: عفونت با موکورمایکوزیس (قارچ سیاه) یکی از عفونت های قارچی کشنده می باشد که بنابر آمارها و یافته ها میزان مبتلایان به این عفونت به دنبال پاندمی COVID-19 به ویژه در بیماران که در بخش مراقبت های ویژه بستری بودند افزایش یافته منجر به وخامت شرایط بیماران شده است، تشخیص سریع و به موقع این عفونت در بیماران می تواند به میزان چشمگیری به کاهش مرگ و میر در افراد مبتلا و هزینه های بهداشتی و درمانی بینجامد. بنابر داده های CDC، میزان survival در بیماران مبتلا به موکورمایکوزیس به طور میانگین 54% بوده است. در مطالعاتی که تاکنون انجام شده به بررسی شیوع عفونت موکورمایکوزیس در بیماران COVID-19 پرداخته شده است ولی مطالعات به بررسی bacterial superinfection در این بیماران و ریسک فاکتور های آن که می تواند بر موربیدیتی و مورتالیتی بیماران موثر باشد، نپرداخته اند. بنابراین در مطالعه حاضر با توجه به شیوع bacterial superinfection در این بیماران به بررسی ریسک فاکتور های تاثیر گذار و أنواع میکروارگانیسم های عامل و ارزیابی پروگنوز این بیماران پرداخته شد.روش اجرا: این مطالعه به صورت مقطعی گذشته نگر در فاصله زمانی فروردین ماه 1399 تا اردیبهشت ماه 1400 در بیمارستان امام خمینی (ره) تهران انجام شد. افرادی که در این مطالعه وارد شدند 27 نفر از بیماران مبتلا به کووید 19 با تشخیص قطعی موکورمایکوزیس که با انجام بیوپسی توسط پاتولوژی تایید شده بود و پس از بستری دچار یک عفونت باکتریال ثانویه شده بودند. تمام اطلاعات این مطالعه با استفاده از یک پرسشنامه از پرونده بستری بیماران استخراج گردید. سپس داده های مربوطه وارد نرم افزار SPSS نسخه 26 شده و مورد آنالیز آماری قرار گرفت.نتایج: در این پژوهش در کل 27 بیمار وارد مطالعه شدند که 4/70 درصد (19 نفر) زن و 6/29 درصد (8 نفر) مرد بودند. میانگین سنی بیماران، 56 سال، کمترین سن 20 و بالاترین 84 سال بود. همچنین 63 درصد از بیماران دارای بیماری زمینه ای دیابت بودند. شدت کووید بیماران بستری در این مطالعه 9/51 درصد خفیف، 9/25 درصد شدید و 2/22 درصد متوسط بود. 9/88 درصد سابقه دریافت دارو در حین بستری و 1/48 درصد از بیماران داروی سرکوب کننده سیستم ایمنی برای درمان کووید و 7/40 درصد از بیماران داروی آنتی بیوتیک دریافت کرده بودند همچنین 1/11 درصد از بیماران سابقه کموتراپی و 5/7 درصد (2 نفر) نیز داروی بیولوژیک دریافت کرده بودند. برای درمان مدیکال موکور از داروی آنتی فونگال از گروه آمفوتریسین لیپوزومال 5 میلی گرم/ کیلوگرم روزانه برای همه بیماران استفاده شده بود. بیشترین نوع موکور مایکوزیس بیماران این مطالعه، رینواربیتال 2/48 درصد (13 نفر) بود یک مورد نیز موکور ریه مشاهده شد عفونت باکتریال ثانویه شناسایی شده در این پژوهش عفونت سیستم مجاری ادراری 3/33 درصد، عفونت تنفسی 9/25 درصد، باکتریمی 2/22 درصد و عفونت بافت نرم 8/14 درصد بود و بیماران به طور متوسط 7/12 روز پس از ابتلا به کووید، دچار عفونت باکتریال ثانویه شده بودند. بیشترین میکرو ارگانیسم مشاهده شده در بیماران، آسینتو باکتر بومانی 5/18 درصد بود که همگی مقاوم بودند، اشریشیا کولی حساس 8/14 درصد و 1/11 درصد اشریشیاکولی ESBL، کلبسیلا پنومونیا 8/14 درصد و همگی KPC بودند. بین مورتالیتی و نوع سندرم عفونی باکتریال ارتباط معنادار وجود داشت (P.value = 0.001). به طوریکه 3/83 درصد از بیمارانی که عفونت باکتریمی و 80 درصد بیمارانی که عفونت پنومونی داشتند فوت کرده بودند در حالیکه همه (8 نفر) از بیمارانی که عفونت مجاری ادراری و همه (3 نفر) از بیمارانی که عفونت بافت نرم داشتند از بیمارستان ترخیص شده بودند. در نهایت 6/55 درصد (15 نفر) از بیماران ترخیص شده و 4/44 درصد (12 نفر) نیز فوت کردند.نتیجه گیری: بیماران مبتلا به کووید-19 و عفونتهای قارچی در معرض خطر ابتلا به یکی از عفونتهای ثانویه قرار دارند. نتایج این تحقیق نشان داد که دیابت زمینه ای و استفاده از داروهای ایمونوساپرسیو از ریسک فاکتورهای شایع در ایجاد عفونت باکتریال ثانویه در بیماران موکور مایکوزیس مبتلا به کووید می باشند. و آسینتوباکتر بومانی و کلبسیلا پنومونیا که همگی مقاوم بودند نیز بیشترین عامل ایجاد کننده عفونتهای باکتریال ثانویه می باشند. میزان مرگ و میر در این بیماران به طور متوسط 44 درصد است. و میزان مورتالیتی در سندرمهای عفونی باکتریمی و پنومونی بیشتر از عفونتهای مجاری ادراری و عفونت بافت نرم می باشد.