درمان ترکیبی ریسپریدون با آدالیمومب به منظور درمان اسکیزوفرنی مزمن: یک کارآزمایی بالینی تصادفی، دوسوکور و کنترل شده با دارونما
[پایان نامه]
مهسا معتمد
دانشگاه علوم پزشکی تهران، دانشکده پزشکی
۱۴۰۱
۶۲ص
دکتری تخصصی
روانپزشکی
۱۴۰۱/۰۳/۲۱
مقدمه و اهداف: این مطالعه با هدف بررسی اثربخشی و ایمنی درمان ضد فاکتور نکروز دهنده تومور آلفا (TNF-α) با استفاده از آدالیمومب در بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی مزمن انجام شد.روش ها: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی تصادفی، دوسوکور و کنترلشده با دارونما است که در بیمارستان روزبه (تهران، ایران) از دی 1398 تا مهر 1400 انجام شد. بیماران بهطور تصادفی به دو گروه موازی آدالیمومب + ریسپریدون و دارونما + ریسپریدون تقسیم شدند. شرکت کنندگان در گروه مداخله در هفتههای 0 و 4 تزریق زیر جلدی آدالیمومب (40 میلیگرم) با قلم تزریقی دریافت کردند. با استفاده از مقیاس علائم مثبت و منفی (PANSS)، علائم مثبت و منفی بیماران در هفتههای 0، 4 و 8 مورد ارزیابی قرار گرفت. همچنین در هفتههای 0 و 8 سطوح پروتئین واکنشی (CRP) C، TNF-α، اینترلوکین 1β (IL-1β)، IL-6 و IL-8 اندازه گیری و بین دو گروه مقایسه شد. داده ها بر اساس رویکرد تحليل با قصد درمان (ITT) تجزیه و تحلیل شدند. یافتهها: در مجموع 40 بیمار (20 نفر در هر گروه) وارد مطالعه شدند. نمره کل PANSS (43/4t=، 38df=، 001/0P<) نمره زیرمقیاس منفی (88/2t=، 38df=، 006/0P=) و نمره زیرمقیاس سایکوپاتولوژی عمومی (06/4t=، 38df=، 001/0P<) در گروه آدالیمومب در مقایسه با گروه دارونما از ابتدا تا نقطه پایانی مطالعه کاهش بیشتری را نشان داد. بااینحال، بهبود نمرات زیر مقیاس مثبت PANSS تفاوت معنیداری نشان نداد. تفاوت معنیداری بین گروهها از نظر سطوح CRP، IL-1β، TNF-α، IL-6 و IL-8 در ابتدای مطالعه و همچنین در هفته هشتم مشاهده نشد (05/0P˃ برای همه مارکرها). بااینحال، تقریبا تمام مارکرهای التهابی در هر یک از دو گروه از ابتدای مطالعه تا نقطه پایانی کاهش یافتند. نتیجهگیری: مطالعه حاضر نشان داد که درمان کمکی آدالیمومب در درمان اسکیزوفرنی، بهویژه علائم آسیبشناسی روانی منفی و عمومی آن، بدون عوارض جانبی مؤثر است.