بررسی نتایج کلینیکال جراحی تاندون ترانسفر با ریلیز قدامی در بیماران با آسیب زایمانی شبکه براکیال مبتلا به دررفتگی و نیمه دررفتگی خلفی شانه
[پایان نامه]
مظاهر ابراهیمیان
دانشگاه علوم پزشكي تهران، دانشكده پزشكي
۱۴۰۱
۴۸ص
دکتری تخصصی
ارتوپدی
۱۴۰۱/۰۱/۱۷
مقدمه: نتایج مطالعات نشان میدهد که در بیمارانی با آسیب زایمانی شبکه براکیال مبتلا به دررفتگی و نیمه دررفتگی خلفی شانه، انتقال عضلات لاتیسمیوس دورسی و ترس ماژور به روتاتور کاف همراه با تطویل موسکولوتندینوس و جا اندازی باز مفصل گلنوهومورال، نه تنها عملکرد کلی اندام به طور قابل ملاحظهای بهبود مییابد، بلکه منجر به تغییر شکل گلنویید و بهبود دیسپلازی گلنوهومرال نیز میشود. اما اینکه این پروسیجر تا چه حد موجب بهبود محدوده حرکتی شانه بیماران و در مجموع عملکرد فیزیکی بیماران در بلند مدت میشود همچنان نیازمند ارزیابیهای بیشتری است. آنچه در مطالعه حاضر بدان پرداختیم، بررسی نتایج جراحی انواع مختلف تاندون ترانسفر به همراه ریلیز قدامی در بیماران با آسیب زایمانی شبکه براکیال مبتلا به دررفتگی و نیمه دررفتگی خلفی شانه در کودکان مبتلا بود. روش کار: این مطالعه از نوع مطالعات کوهورت آینده نگر بود. جامعه مورد مطالعه: شامل بیماران با آسیب شبکه براکیال زایمانی بود که در معاینات انجام شده قبل از جراحی، محدودیت حرکتی در چرخش به خارج مفصل شانه داشتند و یا در بررسی تصویر برداری به کمک CT-Scan در آنها تشخیص دررفتگی یا نیمه دررفتگی محرز شده بود. بیماران طی 15 ماه تحت پیگیری درمانی قرار گرفتند. نتایج: ارزیابی پارامترهای حرکتی بیماران بعد از جراحی نسبت به قبل از آن نشانگر بهبود قابل توجه در نمره Mallet، زاویه ابداکشن و اکسترنال روتیشن، اسکورهای hand to the mouth، hand to the neck و hand to the back و همچنین اسکورهای اسکور global abduction و اسکور global external rotation شده بود. نتیجه گیری: استفاده از آپشنهای درمانی از قبیل استئوتومی و یا ریداکشن شانه تنها آپشنهای درمانی نبوده و بهرهگیری از ترانسفر تاندونی با استفاده از لاتیسمیوس دورسی و ترس ماژور میتواند حتی در بلند مدت با اثرات درمانی قابل توجهی در بهبود محدوده حرکتی مفصل شانه در این بیماران همراه شود.