بررسی اثر مهار فارماکولوژیک گیرنده پروستاگلاندین E2 (EP2/EP4) بر عملکرد لنفوسیت های T با گیرنده کایمریک اختصاصی ضد مزوتلین (MSLN) در in vitro
[پایان نامه]
بهینا اکبری
دانشگاه علوم پزشکی تهران، دانشکده پزشکی
۱۴۰۱
۷۲ص
کارشناسی ارشد
ایمونولوژی پزشکی
۱۴۰۱/۶/۲۰
سرطان پانکراس چهارمین علت مرگ ناشی از سرطان در جهان می باشد. امروزه، استفاده از سلولهای گیرنده آنتی ژن کایمریک (CAR) برای شناسایی و از بین بردن سلول های توموری افراد در حال افزایش است. اگرچه این روش در درمان سرطان های خونی امیداوار کننده ظاهر شده است، اما عملکرد این سلول ها در تومورهای جامد مانند سرطان پانکراس تا حدودی به دلیل وجود ریز محیط سرکوب کننده تومور (TME) کاهش می یابد. پروستاگلاندین (PGE2)E2 به عنوان یکی از اعضای محلول در TME نقش گسترده ای را در سرکوب پاسخ ضد توموری سیستم ایمنی ایفا می کند. در این مطالعه، ما علاوه بر تعیین اثربخشی سلولهای mesoCAR T در برابر رده های سلولی انسانی سرطان پانکراس مزوتلین مثبت، تأثیر مهار دارویی گیرنده های PGE2 (EP2/EP4) بر عملکرد سلول CAR T را در شرایط آزمایشگاهی بررسی خواهیم کرد.روش ها: با استفاده از روشهای استاندارد مولکولی، ترنس ژنهای لنتی ویروسی کد کننده CAR ضد مزوتلین (MSLN) نسل دوم تماما انسانی تولید شد. به منظور بررسی اثر پروستاگلاندین E2 درعملکرد سلول های mesoCAR T، این سلول ها در حین مواجه با سلول های توموری با پروستاگلاندین E2 و مهار کننده های دارویی گیرنده های مهاری این متابولیت نیز مواجه شدند و سپس فعالیت ضد توموری سلول های mesoCAR T شامل قدرت کشندگی، تکثیر و تولید سایتوکاین این سلول ها سنجیده شد.نتایج: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که پروستاگلاندین E2 قادر است باعث مهار تکثیر لنفوسیت های T و CAR T شود. همچنین این متابولیت قادر است عملکرد ضد توموری سلول های mesoCAR T را کاهش دهد. همچنین، مهار دارویی گیرنده های EP2 و EP4 که از گیرنده های مهاری پروستاگلاندین E2 شناخته می شوند باعث شد عملکرد ضد توموری سلول های mesoCAR T افزایش یابد. در ادامه استفاده همزمان از آنتاگونیست های EP2 و EP4 باعث شد عملکرد مهاری پروستاگلاندین E2 فعالیت ضد توموری سلول های mesoCAR T به طور کامل حذف شود.بحث: هدف قرار دادن دارویی گیرنده های مهاری پروستاگلاندین E2 بر سطح سلول های CAR T منجر به مقاوم شدن این سلول ها به اثرات ناشی از پروستاگلاندین بالای موجود در محیط تومور گردید. بنابراین می توان امیدوار بود که کاهش بیان EP2/EP4 در سلول های CAR T می تواند رویکرد امیدبخشی برای درمان تومورهای توپر در مطالعات بالینی باشد