بررسی میزان التهاب ریه قبل و پس از درمان عود ریوی در بیماران مبتلا به سیستیک فیبروزیز (Cystic Fibrosis) با استفاده از Diffusion- Weighted Magnetic Resonance Imaging
[پایان نامه]
ناهید سلطانیان
دانشگاه علوم پزشکی تهران، دانشکده پزشکی
۱۴۰۰
۵۹ص.
دکتری تخصصی
رادیولوژی
۱۴۰۰/۰۵/۲۳
Cystic Fibrosis (CF) شایع ترین بیماری اتوزومال مغلوب در جمعیت سفید پوست است. تشدید دوره ای علائم ریوی که با عنوان عود ریوی شناخته می شود، یکی از تظاهرات شناخته شده ی CF است . MRI ریه به طور فزاینده به عنوان یک روش جایگزین بدون اشعه برای سی تی اسکن مطرح شده است. ازمیان تکنیک های MRI، DWI یک روش دقیق در شناسایی التهاب در ارگانهای مختلف است . تا کنون تنها دو مطالعه به بررسی سکانس DWI در بیماران مبتلاً به CF پرداخته اند. در این مطالعه به بررسی میزان التهاب ریه قبل و پس از درمان عود ریوی در بیماران مبتلا به CF باستفاده از DWI - با حجم نمونه ی بیشتر نسبت به مطالعات قبلی پرداختیم. روش مطالعه در این مطالعه بیماران بالای 9 سال مبتلا به CF که از تاریخ 1/10/98 تا تاریخ 1/3/1400 به علت عود ریوی در بیمارستان مرکز طبی کودکان بستری شدند، مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران در زمان بستری تحت معاینه ی بالینی قرار گرفته و بررسی های آزمایشگاهی و تصویر برداری لازم برای آنها انجام شد. بررسی اسپیرومتری و MRI در روز اول بستری و نیز پس از درمان آنتی بیوتیکی وریدی برای بیمارن انجام شد. بررسی MRI در زمان بستری با استفاده از پروتکل استاندارد و پس از درمان با استفاده از سکانس های DWI و ADC انجام شد. جهت تفسیر DWI از یک سیستم امتیاز بندی نیمه کمی استفاده شد که در مطالعه ای مشابه در سال 2017 توسط Ciet و همکاران ارائه گردید. در نهایت اطلاعات حاصل از بررسی اسپیرومتری و MRI در زمان بستری و پس از درمان آنتی بیوتیکی وریدی جمع آوری شده و باستفاده از تست های آماری مناسب مقایسه گردیدند. یافته ها: در این مطالعه 22 بیمار مبتلا به سیستیک فیبروزیس با میانگین سنی افراد 13 سال و 3 ماه بود. ۱۲ نفر از بیماران آقا و ۱۰ نفر دیگر خانم بودند. میانگینFEV1 به ترتیب قبل و پس از درمان عود ریوی در بیماران مبتلا به CF به ترتیب22.2%± %64.6 و 23.04±71.3% بود. سطح FEV1 به میزان معناداری بعد از درمان عود ریوی در بیماران مبتلا به CF در مقایسه با قبل درمان بیشتر بود (0.001>P). هم چنین میانگینFVC به ترتیب قبل و پس از درمان به ترتیب22.9%± 78.2% و 22.3%± 85.2 % بود و سطح آن به میزان معناداری بعد از درمان بیشتر بود. ولی سطح FEV1/FVC بعد از درمان در مقایسه با قبل درمان اختلاف آماری معناداری نداشت. سطحSub score A به میزان معناداری بعد از درمان در مقایسه با قبل درمان کمتر بود(2.8± 9.27 در مقایسه با 2.05± 6.05 ). سطح Sub score B هم به مانند A به میزان معناداری بعد از درمان کمتر بود (2.7± 8.14 در مقایسه با 1.95± 5 ) . میانگین امتیاز کل DWI قبل و پس از درمان به ترتیب 6.1±21.2 و 4.7±14.3 بود که سطح آن به میزان معناداری بعد از درمان در مقایسه با قبل درمان کمتر بود(0.001>P). نتیجه گیری: مطالعه ما نشان داد که امتیاز DWI مرتبط با التهاب ریه در طول دوره درمان عود ریوی بهبود یافته است. علاوه بر این، امتیاز DWI به با پارامترهای اندازه گیری شده در اسپیرومتری این بیماران ارتباط دارد.بنابراین، امتیاز DWI می تواند التهاب ریوی را در بیماران CF با دقت خوبی تشخیص دهد. DWI یک روش تصویربرداری امیدوار کننده غیرتهاجمی برای تشخیص التهاب ریوی بدون تابش در طی عود ریوی در جمعیت CF است. DWI پتانسیل نظارت بر اثربخشی استراتژی های درمانی فعلی و جدید التهاب ریه برای کاهش التهاب ریه در بیماران CF را دارد.