عنوان
پدید آورنده
موضوع
رده
کتابخانه
محل استقرار
۹۷۱۵۸پ
فارسی
فارسی
بررسی اثر مهار لاکتات تولید شده از سلول های توموری توسط دی کلرواستات بر فعالیت سلول های T
[پایان نامه]
حسین رستمیان
دانشگاه علوم پزشکی تهران، دانشکده پزشکی
۱۴۰۰
۶۵ص.
جدول نمودار
سی دی
کارشناسی ارشد
ایمونولوژی پزشکی
۱۴۰۰
۱۸
بدخیمی های سلول B، شامل گروهی هتروژن از لوسمیها و لنفومها است. یکی از رویکردهای درمانی، ایمونوتراپی با استفاده از سلولهای T خود بیمار است. پاکسازی موثر سلولهای سرطانی و جلوگیری از عود بیماری، نیاز به حضور طولانی مدت سلولهای T اختصاصی تومور در بدن دارد. علی رغم تزریق میلیونها سلول T اختصاصی تومور در طی پروسه درمان، سلولهای T تزریق شده فقط چند روز در بدن باقی مانده و از بین می روند. بدین ترتیب سلولهای T نمی توانند اثرات موثر درمانی خود را در جهت از بین بردن تومور و در نتیجه جلوگیری از عود بیماری به نحواحسن انجام دهند. یکی از روشهایی که تومور میتواند به وسیله آن موجب محدودیت فعالیت سلول های T شود، متابولیتهایی مانند لاکتات است که در روند رشد و متابولیسم تومور تولید میشود. یکی از مسیر هایی که در متابولیسم تومور دچار تغییر می شود، مسیر مصرف گلوکز یعنی گلیکولیز و چرخه کربس است. سلول های توموری تنها از مسیر گلیکولیز برای تولید ATP استفاده مینمایند و چرخه کربس را فعال نمی کنند چراکه پیروات تولید شده در انتهای گلیکولیز به استیل کوا تبدیل نشده بلکه به لاکتات تبدیل می شود. علت عدم تبدیل پیروات به استیل کوا در سلول های سرطانی، مهار فعالیت آنزیم پیروات دهیدروژناز توسط پیروات دهیدروژناز کیناز (PDC) است که بیان این آنزیم در سلول های توموری افزایش می یابد. از آنجاییکه لاکتات تولید شده در ریز محیط سرطان موجب سرکوب فعالیت و آپوپتوز سلول های T می شود، برای جلوگیری از تجمع لاکتات می توان از داروی دیکلرواستات که مهار کننده آنزیم پیروات دهیدروژناز کیناز است، استفاده نمود. در این صورت می توان بهبود عملکرد سلول های T را در محیط توموری انتظار داشت. هدف این مطالعه تعیین اثر مهار لاکتات ناشی از سلول های توموری توسط دیکلرواستات بر فعالیت سلولهای T است.روش ها: ابتدا سلول های Raji با غلظت های متفاوت داروی دیکلرواستات کشت داده شدند و یکی از غلظت ها انتخاب گردید. سپس میزان تولید لاکتات سلول های Raji در حضور داروی دیکلرو استات سنجیده شد. سپس سلول های تک هستهای خون محیطی با فایکول جدا شدند و سلول های T به منظور فعال سازی و افزایش تعداد، با آنتی بادی های ضد CD3 و CD28 کشت داده شدند. سپس سلول های T با سلول های لنفوم تیمار شده با داروی دی کلرو استات کشت داده شدند. بعد از آن، ارزیابی تکثیر سلولهای T در برابر سلولهای هدف و همچنین تست آپوپتوز این سلول ها با استفاده از فلوسایتومتری گذاشته شد. همچنین در نهایت بررسی میزان تولید سایتوکاینهای IFN-γ و IL-2 درمایع رویی سلولهای T و سلولهای هدف توسط الایزا در شرایط in vitro انجام شد.نتایج: نتایج مطالعه نشان داد غلظت 1 میلی مولار از داروی دیکلرواستات میزان غلظت لاکتات سلول های Raji را به نصف کاهش داد. هم کشتی سلول های T با سلول های توموری تیمار شده با DCA افزایش تکثیر را نشان داد. همچنین میزان تولید سایتوکاین های IL-2 و IFN-γ در این گروه نسبت به سایر گروه ها افزایش داشت. تست آپوپتوز در گروه سلول های T کشت شده داده شده همراه با سلول های توموری تیمار شده با دارو، کاهش معنا داری نسبت به گروه های کنترل نشان داد. نتیجه گیری: داروی دیکلرواستات موجب کاهش تولید لاکتات توسط سلول های توموری می شود. در نتیجه متعاقب کاهش تولید لاکتات، سلول های T در ریز محیط تومور عملکرد بهتر و بقای بیشتری دارند.
سلول های T
ریز محیط توموری
لاکتات
دیکلرواستات
، پدیدآور
رستمیان، حسین
، استاد راهنما
، استاد مشاور
حاجتی، جمشید
میرزایی، حمیدرضا
دانشگاه علوم پزشکی تهران، دانشکده پزشکی
ایران
دانشگاه علوم پزشکی تهران، دانشکده پزشکی
20221221
۲۱۷۶ف
دانشگاه علوم پزشکی تهران، کتابخانه دانشکده پزشکی
p
TF
92029
a
Y
