Cilostazol به عنوان درمان کمکی در افسردگی اساسی برای Sertraline: کارآزمایی بالینی دو سو کور تصادفی
[پایان نامه]
آیدا خدیوی
دانشگاه علوم پزشکی تهران، دانشکده پزشکی
۱۴۰۰
۵۳ص.
دکتری تخصصی
روانپزشکی
۱۴۰۰/۱۲/۲۳
۲۰
سابقه و هدف: سیلوستازول، یک مهارکننده فسفودی استراز 3 بوده و گزارش شده است که رفتار شبه افسردگی را در مطالعات تجربی افسردگی بهبود می بخشد. ما ایمنی و اثربخشی درمان ترکیبی سیلوستازول با سرترالین را در درمان بیماران مبتلا به اختلال افسردگی اساسی (MDD) در یک کارآزمایی تصادفیسازیشده موازی 6 هفتهای بررسی کردیم.روش: ۵۰ بیمار از بین بیماران مراجعه کننده به کلینیک سرپایی بیمارستان روزبه و بیمارستان ایران در تهران، که تشخیص MDD با شدت متوسط تا شدید (نمره بیشتر از 19 در مقیاس درجه بندی افسردگی همیلتون (HAM-D)) داشتند وارد مطالعه شدند. این بیماران مبتلا به MDD ۶۵-۱۸ ساله به طور تصادفی در دو گروه سیلوستازول (75 میلی گرم در روز) یا گروه دارونما قرار گرفتند. هر دو گروه به طور مشابه سرترالین 75 میلی گرم در روز دریافت کردند. تغییرات HAM-D در هفته های 2، 4 و 6 پیامد اولیه بود. شرکت کنندگان و ارزیابی کنندگان نتیجه کور شدند. یافتهها: در هفته ششم، بیماران گروه سیلوستازول به طور قابلتوجهی نمره HAM-D پایینتری داشتند و نسبت به گروه دارونما بهبود قابلتوجهتری نسبت به سطح پایه نشان دادند (004/0=p-value). تجزیه و تحلیل اندازه گیری مکرر مدل خطی عمومی تأثیر معنی داری را برای درمان، زمان، و زمان×اثر متقابل درمان در بهبود شدت MDD نشان داد (p-value<0.001). میزان بهبودی در نقطه پایانی مطالعه و تعداد پاسخ دهندگان در هفته چهارم در گروه سیلوستازول به طور قابل توجهی بالاتر بود (به ترتیب 0.045 =p-value، 0.025 =p-value). گروه سیلوستازول به طور قابل توجهی در زمان کوتاه تری به درمان پاسخ داد. تفاوت معنی داری در پاسخ درمانی در نقطه پایانی مطالعه مشاهده نشد و عوارض جانبی وجود نداشت.نتیجهگیری: مطالعه ما از ایمنی و اثربخشی سیلوستازول در درمان بیماران MDD پشتیبانی میکند.