اثر بخشی سلول های بنیادی مزانشیمی بافت چربی آلوژن در تغییرات فنوتیپی مبتلایان به بیماری وردنیک هافمن
[پایان نامه]
راشین محسنی
دانشگاه علوم پزشکی تهران، دانشکده پزشکی
۱۳۹۸
۱۵۴ص.
جدول نمودار
سی دی
دکتری تخصصی(PHD)
علوم سلولی کاربردی
از میان بسیاری از بیماری¬های ارثی که جمعیت نوزادان را مبتلا کرده و مرگ و میر فراوانی بدنبال دارد آتروفی عضلانی نخاعی است که از هر 6 تا 10 هزار تولد زنده یک نوزاد را درگیر می¬کند و از هر 50 نفر، یکی حامل ژن معیوب می¬باشد. تایپ 1 این بیماری که وردنیگ هافمن نیز نامیده می¬شود در کمتر از 2 سال باعث مرگ نوزاد می¬گردد. نورون¬های حرکتی در این بیماران قادر به بیان پروتئین زنده¬مانی نورونی نیستند و به تدریج با قطع ارتباط عصب عضله، فلج حرکتی در اندام¬های حیاتی، باعث مرگ نوزاد می¬گردد. اینکه آیا سلول¬های بنیادی بتوانند کمکی به بهبود این بیماران انجام دهند، از چالش¬هایی بود که در این رساله بدان پرداخته شد. در بخش کارآزمایی بالینی ADMSCها با مواد درجه بالینی در اتاق تمیز کلاس B کشت داده شدند و پس از کنترل کیفی محصول نهایی، سلول¬ها توسط همکار فوق تخصص نورولوژی کودکان به بیماران داوطلبی که معیارهای ورود به مطالعه را داشتند در سه دوز افزایشی از طریق اینتراتکال تزریق شدند. وضعیت بیماران پیش و پس از مداخله سلول¬درمانی با اندازه¬گیری وزن، آزمون بالارد و تست EMG بررسی و مقایسه گردید. تزریق 5 میلیون ADMSC آلوژن به ازای هرکیلوگرم از وزن بیمار از راه اینترتکال کاملا ایمن ارزیابی گردید. تغییر وزن بیماران در هر دو گروه تفاوت معنی¬داری نداشت. در گروه شاهد هر 5 بیمار با میانگین زمانی 5/8 ماه فوت شدند و در گروه مداخله سلول درمانی 4 بیمار با میانگین زمانی 2/11 ماه فوت شدند و یک بیمار تا زمان آخرین پیگیری یعنی 24 ماه پس از سلول درمانی زنده بود. در تست بالارد هیچ تفاوت معنی¬داری پس از تزریق سوم در دو گروه مطالعه دیده نشد ولی در تست EMG پس از سومین تزریق در مورد عصب تیبیال اختلاف معنی¬داری بین بیماران گروه سلول درمانی و گروه کنترل ایجاد گردید (p = 0.029). بطور کل می¬توان نتیجه¬گیری نمود که استفاده از ADMSCs آلوژن در بیماران از راه تزریق اینتراتکال بدون عوارض جانبی می¬باشد و فاز اول کارآزمایی بالینی ما این نکته را ثابت می¬کند. تغییر فنوتیپی تمامی بیماران وردنیگ هافمن در این مطالعه معنی-دار نبود و برای تصمیم¬گیری نهایی در این خصوص نیاز به مطالعه¬ای با جمعیت بزرگتر وجود دارد.