عنوان

بررسی اثر استئو گلسین بر اسپرماتوژنز در مدل آزواسپرمی موش سوری

۹۳۱۹۹پ

فارسی

فارسی

بررسی اثر استئو گلسین بر اسپرماتوژنز در مدل آزواسپرمی موش سوری

[پایان نامه]

پدرام شفاعت

دانشگاه علوم پزشکی تهران، دانشکده پزشکی

۱۳۹۷

۶۸ص.

جدول نمودار

سی دی

کارشناسی ارشد

علوم تشریح

مقدمه: ناباروری یکی از مشکلات عدیده پزشکی در دنیای امروز می¬باشد که نرخ آن در جهان در حال افزایش است و چندین هورمون در این روند اثرگذارند، مانند تستسترون، استروژن و استئوکلسین. استئوکلسیین دارای گیرنده Gprc6a بر سلول های لیدیگ می¬باشد که با قرار گرفتن بر روی این گیرنده¬ها باعث پیشبرد تولید تستسترون در سلول های لایدیگ می¬شود. لذا هدف این مطالعه بررسی نقش استئوکلسین بر بهبود اسپرماتوژنز در مدل موشی آزواسپرمیک می باشد.روش کار: تعداد 25 سر موش سوری 4 تا 6 هفتهای به طور تصادفی در 5 گروه تقسیم شدند: گروه کنترل، گروه sham1، كه ابتدا حلال بوسولفان (DMSO) و پس از 5 هفته حلّال استئوکلسین(PBS) به آن ها تزریق شد. گروه آزواسپرمی، که بوسولفان(40mg/kg) بصورت داخل صفاقی دریافت کردند. گروه sham2 که بوسولفان با میزان 40mg/kg دریافت کردند و پس از 5 هفته حلال استئوکلسین یعنی PBS را تزریق شد. گروه آزمایش، که شامل موش های آزواسپرمی ميباشد که به مدت یک ماه استئوکلسین (3ng/g/d ) دریافت کردند. بیضه ها بعد از 1 هفته از آخرین تزریق خارج و بعد از جداسازی آن ها وارد مراحل پاساژ بافتی شدند. برای اندازهگیری تغییرات ریختشناسی، اندازه گیری قطر لوله های منی ساز، اندازه گیری ضخامت لایه زایا، شمارش تعداد سلول¬های اسپرماتوگونی، اسپرماتوسیت، اسپرماتید گرد و طویل، تعداد سلول های سرتولی و لایدیگ و میویید تعدادی از برشها با روش H&E رنگآمیزی شدند و برای انجام مطالعات کمّی از نرمافزار Image J استفاده شد. همچنین از روش ایمونوهیستوشیمی برای بیان گیرنده اختصاصی هورمون استئوکلسین GpRC6α در سلول لایدیگ در میان گروه ها مورد بررسی قرار گرفت.نتایج: رنگ آمیزی H&E نشان داد که تفاوت معنی داری در تعداد سلول های اسپرماتوگونی و اسپرماتوسیت و اسپرماتید گرد و طویل و ضخامت لایه ژرمینال لوله سمی¬نفروز دربین گروه¬های مورد بررسی وجود دارد. . (P< 0.05) همچنین عدم تفاوت معنی دار در تعداد سلول سرتولی و لایدیگ و میویید و قطر لوله سمی-نفروز در بین گروه های مورد بررسی مشاهده شد. (P> 0.05) در ارزیابی ایمونوهیستوشیمی تفاوت معنی-داری در تعداد سلول لایدیگ GpRC6α مثبت در بین گروه های مورد بررسی مشاهده نشد. (P> 0.05)نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که حضور OCN می تواند نقش مهمی در اسپرماتوزنز ایفا کند. نتایج حاصل از مطالعه حاضر نشان می دهد که استئوکلسین می تواند تاثیر مثبتی بر تعداد اسپرماتوسیت ها و اسپرماتیدها داشته باشد و می تواند به عنوان گزینه درمانی پیشنهادی مناسبی برای ناباروری مورد بررسی بیشتری قرار گیرد.

استئوکلسین

اسپرماتوژنز

مدل آزواسپرمی

سلول لایدیگ

Osteocalcine

spermatogenesis

Azospermic model

Leydig cell

، پدیدآور

شفاعت، پدرام

، استاد راهنما

، استاد مشاور

، استاد مشاور

رستگار، طیبه

نوری موگهی، محمدحسین

پروری، ثریا

دانشگاه علوم پزشکی تهران، دانشکده پزشکی

ایران

20230226

۱۷۲۶ف

دانشگاه علوم پزشکی تهران، کتابخانه دانشکده پزشکی

p

TF

92029

a

Y