بررسی اثر مهار مسیر پیام رسانی EGFR توسط داکومیتینیب در تکثیر و تهاجم رده های سلولی سرطان پانکراس PA-TU8902 و Panc-1
[پایان نامه]
فاطمه اسمعیلی
دانشگاه علوم پزشکی تهران، دانشکده پزشکی
۱۳۹۷
۸۷ص.
جدول،نمودار
سی دی
کارشناسی ارشد
ژنتیک انسانی
مقدمه: سرطان پانکراس دهمین سرطان شایع در سراسر دنیا و چهارمین علت شایع مرگ ناشی از سرطان در جوامع غربی می باشد. در سرطان پانکراس افزایش بیان رسپتور یا لیگاند اعضای خانواده EGFR و یا هر دو دیده می شود و افزایش بیان عضو HER II این خانواده به وفور در آدنوکارسینومای پانکراس اتفاق می افتد. افزایش بیان EGFR و دو لیگاند آن یعنی EGF و TGF Alpha هم مشاهده شده است. مهار کننده های EGFR در بسیاری از تومور های توپر امیدوار کننده بوده اند و مطالعات پیش کلینیکی از نقش این مهار کننده ها در سرطان پانکراس حکایت می کنند.. داروهای داکومیتینیب و آفاتینیب می توانند امیدوارکننده باشند. از ویژگی های جالب داکومیتینیب و آفاتینیب که هر دو در فاز های 3 مطالعاتی هستند اتصال غیر قابل برگشت این دارو ها به رسپتور های مربوطه بوده که تاثیر گذاری دارو را زیاد می کند و مهار وسیع تمام سرطان های وابسته به خانواده ErbB می باشد که مانع از استفاده از مسیر ها و crosstalk های جایگزین می شود. داکومیتینیب یک مولکول کوچک مهار کننده ی غیر قابل برگشت تیروزین کینازی رسپتور های خانواده ErbB می باشد. از این رو هدف این مطالعه بررسی اثر مهار کننده کل اعضای خانواده ErbB (داکومیتینب ) بر ویژگی های رشد و تهاجم سلولی در رده سلولی سرطان پانکراس انسانی می باشد.مواد و روش کار: کشت سلولی ردههای سلولی سرطان پانکراس PA-TU8902و Panc-1 انجام شد. از مجاورت 48 ساعته سلول ها با غلظت های مختلف داکومیتینیب و همچنین دارو های هرسپتین ، ستوکسی ماب و لاپاتینیب تاثیر آن ها بر روی سلول ها بوسیله ی روش های MTT ، real time PCR، cell cycle و annexin/V (apoptosis) بررسی شد. یافتهها: میزان بیان رسپتور و لیگاند های خانواده ی HER در رده های سلولی مقاوم به شیمی درمانی سرطان پانکراس نسبت به رده های حساس بیشتر است و این افزایش بیان با مقاومت به شیمی درمانی در ارتباط می باشد. داروی داکومیتینیب نسبت به سایر مهار کننده های این خانواده هرسپتین، ستوکسی ماب و لاپاتینیب دارای اثر گذاری مهاری بیشتری در مهار رشد و تکثیر سلولی، القای آپاپتوز و مهار چرخه ی سلولی در رده های مقاوم به شیمی درمانی می باشد. این دارو همچنین اثر گذاری موثر تری نسبت به سایر دارو های مهار کننده ی این خانواده در القای بیان ژن های پیش برنده ی آپاپتوز و مهار بیان ژن های ضد آپاپتوز دارد. نتیجه گیری: مهار مسیر پیام رسانی EGFR در رده های مقاوم به شیمی درمانی سرطان پانکراس به دلیل افزایش بیان ژن های گیرنده های این خانواده و لیگاند های آن یک روش منطقی در مهار رشد و تکثیر در این رده های سلولی است. مهار این مسیر توسط مهار کننده ی همگانی نسل جدید داکومیتینیب نسبت به سایر مهار کننده های تکی و دوتایی اثر گذاری مهاری بیشتری در مهار رشد و تکثیر سلولی، القای آپاپتوز و مهار چرخه ی سلولی در رده های مقاوم به شیمی درمانی دارد و می تواند به عنوان یک روش درمانی در بهبود بیماران مقاوم به شیمی درمانی سرطان پانکراس پیشنهاد شود.