عنوان

بررسی فاکتورهای اختصاصی اسپرماتوژنز به عنوان بایومار کر در پیش بینی موفقیت استحمال اسپرم با روش میکروتسه در بیماران مبتلا به آزواسپرمی غیر انسدادی

۹۶۸۵۸پ

فارسی

فارسی

بررسی فاکتورهای اختصاصی اسپرماتوژنز به عنوان بایومار کر در پیش بینی موفقیت استحمال اسپرم با روش میکروتسه در بیماران مبتلا به آزواسپرمی غیر انسدادی

[پایان نامه]

نسرین غنمی کشتی

دانشگاه علوم پزشکی تهران، دانشکده پزشکی

۹۴ص.

جدول نمودار

سی دی

دکتری تخصصی(PHD)

بیولوژی تولید مثل

۱۳۹۹

۱۸

آزواسپرمی غیرانسدادی (NOA) به دلیل اختلال در اسپرماتوژنز درون بیضه¬ها ایجاد می¬شود. درمان ناباروری در این بیماران از طریق بازیابی اسپرم با روش¬های جراحی می¬باشد. شکست در بازیابی اسپرم با روش¬های جراحی، زوجین را متحمل ضررهای اقتصادی و روانی می¬کند. بنابراین شناسایی مارکرهای مولکولی برای پیش¬بینی وجود اسپرم بیضه¬ای در این بیماران گامی مهم در آندرولوژی کلینیکال می¬باشد. این مطالعه به منظور بررسی نقش سه ژن اختصاصی اسپرماتوژنز شامل ZPBP2، PGK2 و ACRV1 در پیش¬بینی نتیجه بازیابی اسپرم با روش میکروتسه در بیماران مبتلا به آزواسپرمی غیرانسدادی انجام شد. مواد و روش¬ها: این مطالعه از نوع مورد شاهد بوده و شامل 57 نمونه بیوپسی بیضه از بیماران NOA که تحت عمل جراحی میکروتسه برای بازیابی اسپرم قرار گرفتند، و 9 نمونه بیوپسی بیضه از مردان دارای اسپرماتوژنز نرمال به عنوان کنترل مثبت بود. نمونه¬های مایع منی شامل 48 بیمار مبتلا به NOA که تحت عمل میکروتسه برای بازیابی اسپرم قرار گرفتند، 15 نمونه مایع منی از افراد نورموزوسپرمی (normozoospermia) به عنوان کنترل مثبت، و 12 نمونه مایع منی از بیماران مبتلا به آزواسپرمی انسدادی (OA) و یا مردان پس از عمل وازکتومی (PV) به عنوان کنترل منفی بود. ارزیابی هیستولوژیک نمونه بیوپسی بیضه بیماران مبتلا به NOA با روش رنگ¬آمیزی هماتوکسیلین-ائوزین به منظور تعیین زیرگروه¬های هیستوپاتولوژیک نمونه¬های NOA انجام شد. بیان ژن¬های مورد نظر با روش RT-qPCR در نمونه¬های بیوپسی بیضه، و سطح پروتئین PGK2 با تکنیک الایزا مورد بررسی قرار گرفت. یافته¬ها: داده¬های حاصل از RT-qPCR نشان داد که میزان بیان ژن¬های ZPBP2 و PGK2 در بیماران مبتلا به NOA با بازیابی موفقیت آمیز اسپرم (NOA+) در مقایسه با بیماران مبتلا به NOA با شکست در بازیابی اسپرم (NOA-) به طور قابل توجهی بالاتر بود (P = 0.002, P = 0.002). هرچند، درمورد بیان ژن ACRV1 تفاوت معنی داری بین گروه NOA+ با گروه NOA- مشاهده نشد (P = 0.079). اگرچه مطالعه حاضر نشان داد که الگوی بیان ژن¬های ZPBP2 و PGK2 ممکن است در پیش¬بینی موفقیت بازیابی اسپرم با روش میکروتسه در بیماران مبتلا به NOA کارآمد باشد، اما این روش پیش¬بینی هنوز یک روش تهاجمی است. بنابراین ما میزان پروتئین PGK2 را با کمک تست الایزا در نمونه¬های سمینال پلاسما اندازه¬گیری کردیم. نتایج تست الایزا نشان داد که غلظت PGK2 در گروه NOA+ در مقایسه با NOA- به طور قابل توجهی بالاتر است (P = 0.0001). نتایج این مطالعه پیشنهاد کرد که غلظت PGK2 سمینال به میزان pg/ml 3/136 می¬تواند به عنوان cut-off point برای پیش¬بینی نتایج میکروتسه در بیماران NOA مورد استفاده قرار گیرد. نتیجه¬گیری: نتایج این مطالعه به جستجو برای بایومارکرهای پیش¬بینی کننده وجود اسپرم بیضه¬ای کمک کرده و ممکن است برای جلوگیری از چندین عمل میکروتسه غیرضروری مفید باشد. به طور کلی، الگوی بیان ژن¬های ZPBP2 و PGK2 ممکن است در پیش¬بینی موفقیت بازیابی اسپرم با روش میکروتسه در بیماران NOA مفید باشد. علاوه بر این، سطح سمینال پروتئین PGK2 می¬تواند در پیش¬بینی غیرتهاجمی موفقیت بازیابی اسپرم با روش میکروتسه در این بیماران مفید باشد. به منظور تایید یافته¬های این مطالعه، مطالعات بیشتر در جمعیت¬های بزرگتر مورد نیاز است.

ناباروری مردان

آزواسپرمی غیرانسدادی

میکروتسه

بایومارکر

بازیابی اسپرم

، پديدآور

غنمی کشتی، نسرین

، استاد راهنما

، استاد راهنما

عباسی، مهدی

صدیقی گیلانی، محمد علی

دانشگاه علوم پزشکی تهران، دانشکده پزشکی

ایران

20230111

۲۰۵۹ف

دانشگاه علوم پزشکی تهران، کتابخانه دانشکده پزشکی

p

TF

92029

a

Y