مسئولیت دین در زندگی انسان، تنظیم روابط انسانی است و روابطی که دین در زندگی انسان به تنظیم آنها میپردازد چهار نوع است: رابطه انسان با خدا، رابطه انسان با خود، رابطه انسان با دیگران، رابطه انسان با اشیاء و افکار. رابطه انسان با خود بعد از رابطه با خدا از مهمترین، پیچیدهترین، ظریفترین و دقیقترین این روابط بشمار میآید. تحقیق پیش رو عبارت است از بررسی تعامل انسان با خود، و رفتارهای صحیح و ناصحیح انسان با خود. منبع و مرجع اصلی تعیین خوبها و بدها، و بایدها و نبایدهای رفتاری نیز قرآن و صحیفه سجادیه و روایات تعیین شده است. در این پایان نامه سعی شده است که تعدادی از این رفتارها شناسایی شده و درخواستهایی که امام معصوم در قالب دعا آن را بیان کرده و از خداوند فقدان یا طلب آن را خواسته بیان کنیم. انسان برای برقراری ارتباط با خود به ابزارهایی احتیاج دارد که این ابزارها در یک تقسیم بندی کلی میتوان گفت شامل تفکر، توجه به عقل، تعلم، توجه به رشد معنوی و سلامت جسم می باشد. در این فصل سعی شده که نحوه برقراری ارتباط انسان با خود از لحاظ بعد مادی و معنوی مورد توجه قرار بگیرد در فصل بعدی رفتارهای صحیح انسان با خود که شامل، فراغت و آسایش بدون گناه، داشتن بهترین لذتها، صبر، فروبردن خشم، عزت نفس، خضوع و تواضع، عدالت، کار و عمل گرایی، ایمان کامل، داشتن بهترین نیت ، دارا بودن عمل صالح و اصلاح نفس میباشد بررسی شده است. و در فصل پایانی رفتارهای ناصحیح انسان با خود که شامل حرص، اسراف بر نفس، خشم و غضب، اصرار بر شهوت،خودپسندی، فریب نفس، حسد، ظلم، غفلت و کبر است گزارش شده است. در دو فصل پایانی رفتار انسان در دو حوزه اندیشه و عمل مورد بررسی قرار گرفته است. تقسیم بندیهای انجام شده به این معنا نیست که تعامل انسان با خود و رفتارهای او با خود به این موارد خلاصه میشود بلکه موارد دیگری را نیز می تواند در برگیرد. انسان با شناخت رفتارهای صحیح با خود سعی در بهبود آن خواهد داشت و با شناخت عیوبی مانند، اسراف بر نفس، حرص و... سعی در علاج و مداواى این امراض برمىآید.که توجه به نیازهای جسمی مقدمهای برای رسیدن به بعد روحانی و در نتیجه توجه به رفتار انسان با خدا میشود کلید واژه: انسان، تعامل، خود، رفتار، صحیفه سجادیه