نویسنده: سید محمود مرعشی نجفی؛ مترجم: محمد صحتی سردرودی
۱۳ص.
فقه و اصول را در سطح عالی، که بیشتر با عنوان »درس خارج« شناخته میشود، همچنان که در درس خارج برخی استادان سطوح خویش حضور یافته بود، در درسهای استادان دیگری نیز شرکت جسته بود: شیخ ضیاءالدین عراقی، شیخ احمد کاشفالغطاء، سید احمد بهبهانی حائری، شیخ علیاصغر ختائی تبریزی، شیخ محمدحسین کاشفالغطاء، شیخ علی جواهری، شیخ عبدالنبی نوری طبرسی، حاج میرزا حسین رضوی قمی، شیخ عبدالکریم حائری یزدی، میر سید علی یثربی کاشانی، شیخ آقا ابوالمجد اصفهانی، شیخ مهدی خالصی کاظمی، شیخ محمدحسین غروی اصفهانی، شیخ محمدمهدی نوائی مازندرانی، میر محمدصادق نائبالصدر خاتونآبادی، شیخ حسن علامی کرمانشاهی. در بیشترینه آن اجازهنامهها افزون بر آنکه به اجتهاد و جایگاه علمی او تصریح شده است، القاب و تعابیری بلند را میبینیم که برخی از آنها چنیناند: »عالم عامل؛ دانشیمرد بسیاردان؛ دانشمندی آگاه و دریادل؛ برگزیده دانشوران پژوهشگر؛ نخبه فقیهان دقیقنگر؛ افتخار مجتهدان؛ گردآورنده اوصاف پسندیده و برتر؛ فخر سادات سترگ و دانشوران بزرگواری که به آنان استناد میشود؛ دارای نیروی قدسی و ملکه قدوسی؛ دریای ژرف و پرخروش؛ سرسلسله اسناد؛ دانشمند معتمد؛ مردی بااطمینان و بسیار درستکار و راستگو؛ دارای درکی دقیق و اندیشهای ظریف؛ پارسامردی پاکدل و پاکیزه؛ با صفا و وفا؛ کسی که پاکی ذات و نجابت اجداد را با مکارم اخلاق جمع کرده است؛ جامع در علوم عقلی و نقلی؛ گردآورنده دانستنیها در اصول و فروع؛ پارسایی عبادتگر؛ سالکی که با دانش و عملش بهترین راه هدایت را پیموده است؛ کسی که کمالات علمی و عملی را با اوصاف ذاتی کریمانه جمع نموده است؛ از بزرگواری به انتهای آن، و از برتری به بلندای آن رسیده است؛ در میدان تحقیق، پیشی گرفته و در مسابقه دقتنظر، گوی سبقت را ربوده است."