این مقاله به معرفی عباس خان افشار متخلص به «پریشان» وآثار و شیوة شاعری وی میپردازد که تاکنون کوششی در زمینة سبک شاعری او صورت نپذیرفته است. عباس خان افشار (پریشان) از شاعران پارسیگوی استان زنجان است که در دوره قاجار - عصرناصرالدین شاه- میزیسته و مهمترین اثر وی«جهانشاه نامه» که آخرین حماسه تاریخی زبان فارسی است، نمایانگر اوضاع اجتماعی بخشی از ایران ، در زمان زندگانی شاعر می باشد. این مقاله کوشیده است تا ضمن معرفی اجمالی احوال و آثار «پریشان» از جمله جهانشاه نامه، دیوان، فراقنامه و برخی دیگر از اشعار وی ، جامعه ادبی ایران را با سروده هایی که نمونه ناشناخته ای از بقایای شعر دوره بازگشت ادبی در عصر مشروطه است، آشنا سازد.
مثنوی فراقنامه (این منظومه شرحی است به نظم ازآغاز حرکت تاریخی حضرت معصومه (س) از مدینه تا رحلت ایشان در قم - این مثنوی سیصد بیت است که در سال ۱۳۷۵ به کتابخانه حرم اهدا شده است ....)
سبک شناسی نظم و نثر فارسی (بهار ادب)
شماره ۱۷علمی-پژوهشی (وزارت علوم)/(۱۸صفحه - از ۳۳۷تا ۳۵۴)
پاییز ۱۳۹۱
افشار، عباسخان، ۱۲۴۳ ؟ - - کتابشناسی
افشار، عباسخان، ۱۲۴۳ ؟ - -زندگینامه
معصومه(س) بنت موسیکاظم(ع)، - ۲۰۱؟ق. -- شعر