باحی گری به عنوان خطرناکترین آسیب و بیماری جامعه دینی به معنای تغییر و تجاوز از حدود الاهی است که منجر به رواج بدعت ها و انحرافات در جامعه به نام دین می شود. اباحی گر قانون را از کلیت و ضرورت خارج ساخته هنجارهای دین و جامعه را نادیده انگاشته و همه چیز را مباح می داند . در دیدگاه امام علیه السلام اباحی گران مبغوض ترین افراد نزد خداوند و جریان ساز فتنه بزرگ در دین معرفی شدهاند.
اباحی گری و پیامدهای آن از نگاه امام علی علیه السلام در نهج البلاغه