بررسی و تحلیل واژه های مشکل نهج البلاغه (۲۵۹ -۱۷۱)
[پایان نامه]
/ نعیمه عاملی
؛ استاد راهنما: سید احمد امام زاده
: دانشگاه قرآن و حدیث (پردیس تهران)
، ۱۳۹۵
۱۴۲ ص.
کتابنامه: ص.۱۳۷ -۱۴۲؛ همچنین به صورت زیرنویس
کارشناسی ارشد
علوم حدیث (گرایش نهج البلاغه)
۱۳۹۵/۰۷/۲۷
۱۹/۵
اولین گام در فهم یک متن، فهمیدن واژههای آن است؛ چرا که کلام از کلمات و الفاظ تشکیل میشود و تا این اجزا به درستی فهمیده نشود، فهمیدن کل ممکن نخواهد بود. دستیابی به معانی و مقاصد کتاب شریف نهجالبلاغه بهخاطر جایگاه والایی که میان مسلمانان و بهخصوص شیعیان دارد، بسیار بااهمیت است و از طرفی این دستیابی کاری است دشوار و نیاز به ممارست و زحمت فراوان دارد. چرا که اولاً زمان زیادی از صدور نهجالبلاغه گذشته و در این مدت طولانی ممکن است برخی لغات آن متروک مانده و یا استعمال آنها به مرور زمان تغییر کرده باشد و ثانیاً در نهجالبلاغه صنایع ادبی زیادی از جمله مجاز، استعاره و کنایه بهکار رفته است که بیتوجهی به این نکته نیز ما را از رسیدن به معنای مورد نظر امام (ع) بازمیدارد. در این پژوهش واژگان مشکل نهج البلاغه، در حکمت های 171 تا 259 بوده مورد بررسی قرار گرفته است. و آنچه به عنوان هدف اصلی و نهایی مورد نظر بوده، دست یافتن به ریشه ی اصلی واژگان مشکل در محدوده ی مورد بررسی و همچنین دریافت مراد حقیقی امیرالمومنین (ع) از کاربرد این اصول بوده است. به این منظور ابتدا واژگان مشکل حکمت ها انتخاب و دسته بندی شد. سپس با بررسی اقوال مختلف از کتب لغت اولیه و تحلیلهای ارائه شده در کتبی که به بیان اصل کلمات پرداخته (خصوصاًکتاب معجم مقاییس اللغة) و یا تحلیلی از روند اشتقاق واژگان ارائه دادهاند و نیز با مراجعه به کتب شارحان نهجالبلاغه و واژگانی که مورد بررسی قرار دادهاند ، سعی شده تا به مفهوم جامع و مانعی از واژگان مورد استفاده امام علی(ع) دسترسی پیدا شود.