یاضت، در اصطلاح عرفانی تمرین نفس به سختیهای روحی و بدنی ریاضت گفته میشود. تمرین نفس در میان عرفا به وسیله مخالفت با هوی و هوس و خواهشهای نفسانی و ترک غرایز حیوانی حاصل میشود و نتیجه آناگرچه مشقتبار و ویرانی تن است اما معموری جان و رسیدن به حیات روحی و معراج معنوی و تعدیل و رام کردن قوای شهویه وغضبیه را به دنبال دارد. اساسا سلوک عرفانی و راه تصفیفه و تزکیه درون بر ریاضت و مجاهدت نفس استوار شده و از اصول طریقت عرفانی به حساب می آید. سالک در سلوک عرفانی از آغاز سلوک کار خود را با ریاضت شروع میکند و در تلاش است تا با اعمالی چون خلوتگزینی، کمخوابی، گرسنگی و مبارزه با علایق مادی به ریاضتنفس اماره بپردازد. البته در سلوک عرفانی عموما ریاضت و تعیین مصداق آن به دستور استاد است. در مورد ریاضت و اهداف آن اگرچه به نحو ضمنی و استطرادی، مباحثی از عرفای نامدار مطرح گردیده اما در این رساله، به مبانی، غایات و روشهای ریاضت در عرفان اسلامی با تاکید بر آرای عارف بزرگ حضرت امام خمینی توجه خاص شده است. از نظر امام عبودیت محضه، رهایی از انیت و انانیت، انقطاع از ماسوی الله و تخلق به اخلاقالله و تادب به آدابالله از اهداف ریاضت با مبانی هستیشناسانه و انسانشناسانه و نیز مبانی عقلی و نقلی شمرده شده است. البته نتایج ریاضت به حسب نوع و مرتبه و کمیت و کیفیت آن، متفاوت است. در این رساله سعی شده است ریاضت صائب مبتنی بر شریعت از ریاضتهای سلیقهای و ابداعی و نسخه بدلهای انحرافی عرفانهای نوظهور وارداتی به ظاهر معنویتگرای سکولار و لیبرالیستی شرقی و غربی باز شناسانده شود. فقهگریزی و شریعتستیزی، تسامح و تساهل عقیدتی و رفتاری، کثرتگرایی سلوکی (نسبیتگرایی)، خردستیزی و خرافهگرایی از مشخصههای بارز عرفانهای کاذب است که هر کدام از این موارداز آفات و موانع ریاضت شمرده میشود
مبانی و اهداف ریاضت در عرفان اسلامی با تاکید بر آراء حضرت امام خمینی (س)