در این نوشتار تلاش کرده ایم با بررسی تاریخی- تحلیلی آموزه های فقهی و عرفانی، و با استفاده از دستاوردهای روان شناسی، و آموزه های دینی و مذهبی تفاوت نگاه عرفانی و فقهی را نسبت به انسان نشان دهیم. یکسان نگری نسبت به انسان، تلقی شهروندی از او، بی توجهی یا کم توجهی به سنخ روانی انسان ها و غیره از سوی فقه و فقیه؛ در مقابل توجه به تفاوت های انسان ها، تفرد، اهتمام به سنخ های روان شناختی انسان ها و غیره در نگاه عرفانی و عارفان را به تصویر کشیده ایم.