نزول و صعود روح رحمانی در شعر حجت حق ابن سینا حکیم مشائی و شیخ اشراق شهاب الدین سهروردی حکیم اشراقی
امیرمحمود انوار
«ونفخت فیه من روحی»که انسان را فرستادیم بیرون جمال خویش بر صحرا نهادیمحجه الحق و شرف الملک و امام الحکما، الشیخ الرئیس حسین بن عبداله بن حسن بن علی بن سینا، حکیم مشائی و ابوالفتوح شهاب الدین، یحیی بن حبش بن امیرک السهروردی را در نزول و صعود روح رحمانی و نفس ناطقه انسانی و بر عالم نفس حیوانی و عالم ناسوت جسمانی و نیز بازگشت آن به عالم قدس سبحانی و لاهوت و هاهوت یزدانی دو قصیده عینیه و حائیه است که نگارنده در پرتو خورشید قرآن درباره روح و نزول و صعود آن و حقیقت محمدیه به نثر و نظم شرحی پرداخته و قصیده عینیه ابن سینا را درباره هبوط روح آورده و از دو ترجمه و شرح منظوم اثر دانشمند و مفسر علامه شادروان سیدمحمدحسین انوار شیرازی و حکیم علامه حائری مازندرانی یاد کرده است.هبطت الیک من المحل الارفع ورقا ذات تعزز و تمنعشد طایر فرخنده ای از آسمان در جسم تو بگزید جا و گشت جانسوی تو از فراز گشت روان با فر و ناز آن کشیده میانابدا تحن الیکم الارواح و وصالکم ریحانها والراحشوق دیدار شما ای قدسیان در جان ماست وصلتان شادی ما و باده و ریحان ماستبال بگشوده مرغ جان سویت تا زند بال بر سر کویت