یکی از شایع ترین پدیده های ذهنی که موجب تیرگی دل، ظلمت درون، کدورت و افسردگی می شود، سوء ظن است. فرد بدگمان تنها به نقطه های ضعف و مبهم و تاریک زندگی خود و دیگران توجه می کند. این پدیده ممکن است حتی در قوه دماغی انسان هم اختلال به وجود آورده و باعث وسوسه در عقاید و افکارش شده و در غایت، به خروج از ایمان منتهی گردد. ضد آن حسن ظن و خوش گمانی و روشن بینی است که با فطرت آدمی و هدف آفرینش، هماهنگی و همبستگی داشته، آرامش درون و سعادت را به دنبال دارد. پژوهش حاضر، ضمن بررسی موارد استعمال واژه ظن و تبیین دقیق آن به مباحثی چون سوء ظن به خود، دیگران و خداوند و نقطه مقابل آن و همچنین عوامل ایجاد کننده و آثار و درمان آن پرداخته است.
حسن ظن;بد گمانی;سو ظن;منفی بافی;اخلاق دینی;ظن و گمان;روشن بینی;خوش گمانی;اخلاق در قرآن;ظن در قرآن;اخلاق دینی;
گناه کبیره;المیزان;رفتار اجتماعی;نهج البلاغه;بد گمانی به خدا;گناه کبیره;آرامش روانی;آرامش روحی;قرآن;آثار روانی سوء ظن;آثار اجتماعی سوء ظن;آثار عملی سوء ظن;درمان سوء ظن;خاستگاه سوء ظن;ظن در روایات;ظن حرام;ظن واجب;ظن مباح;ظن مستحب;قرآن;