زبان دعا از عناصر مشترک و مهم همه انسان ها و فرهنگ ها است و جایگاه ویژه ای در فرهنگ شیعی دارد. این زبان منشا فطری و تاریخی به قدمت تاریخ انسان دارد و ترجمان دعای حقیقی بوده و ارتباط خاصی بین فقیر محض و غنی مطلق، خداوند متعال، برقرار می کند. حقیقت زبان دعا ویژگی هایی به این زبان بخشیده است که آن را از سایر زبان ها ممتاز کرده و به زبان عرفان نزدیک می کند. در این مقاله حقیقت زبان دعا مورد تحلیل قرار گرفته و ضمن بهره فراوان از ادعیه پیشوایان دین اسلام به ویژه ادعیه امام سجاد (ع) در صحیفه سجادیه به ویژگی های زبان دعا اشاره شده است.
وجه بیانی وجودی;فقر محض;غنی مطلق;صحیفه سجادیه;زبان دعا;