محور اصلی این نوشتار، تحلیل روشمند موضوع عشق با نظری بر آموزه های کتاب مثنوی معنوی مولانا است. نویسنده مقاله بر اساس یک ساختار منطقی و الگوی نظری خاص درباره «عشق»، به جست و جوی این مفهوم در رابطه انسان و خدا می پردازد. در این جست و جو نویسنده، به برخی منابع و پایه های این آموزه ها در قرآن و سنت نیز نظر داشته است. بدین ترتیب برای بررسی و تحلیل معنا و مفهوم عشق در آموزه های دینی و عرفان الهی، بایستی در یک تحقیق جامع از «خدا پژوهی» به سمت «انسان پژوهی» حرکت کرد تا در نهایت بتوانیم به «عشق پژوهی» بنیادینی دست یابیم. نوشتار کنونی بر اساس همین الگوی کلی شکل گرفته است و مساله را از زاویه این سه نگاه پی می گیرد.
خداشناسی;عشق در قرآن;انسان شناسی;عشق الهی;عشق در مثنوی مولانا;حقیقت عشق;مولوی;عشق;فلسفه عشق;دین و عرفان;ادبیات عرفانی;
عشق دو سویه;آیه 8 مزمل;آیه 29 حجر;عشق خدا به بشر;آیة الکرسی;انسان عاشق;آیه 9 مزمل;عشق در شعر;آیه 54 مائده;عقل و عشق از نظر مولوی;آیه 165 بقره;آیه 31 آل عمران;جایگاه شناسی انسان;