محمد نعیم بن محمدتقی المدعو بالملا نعیما العرفی الطالقانی؛ تحقیق: رضا استادی
مشهد
1381ش.
بنیاد پژوهشهای اسلامی
مَنهَجُ الرَّشاد فی مَعرفَةِ المَعاد کتابی کلامی به زبان عربی نوشته محمد نعیم طالقانی از عالمان شیعه در قرن ۱۲ق. وی با استفاده از مبانی فلسفی، عرفانی و تفسیری درباره معاد جسمانی و روحانی بحث کرده است. وی بیشترین تأثیر در ارائه مباحث را از ملاصدرا برده است.محتوای کتاب:این کتاب که در سال ۱۱۵۱ق تألیف شده، از یک مقدمه، پنج باب و یک خاتمه تشکیل یافته است. وی در مقدمه از حقیقت و ضرورت معاد بنابر آیات و روایات و نقد کلام متکلمین در این زمینه سخن گفته است. ابواب پنجگانه کتاب که هر کدام دارای شرح و تفصیل بوده، از این قرار است:باب اول: بیان نفس و تحدید آنباب دوم: بیان حقیقت نفس و ماهیت آنباب سوم: تعدید قوای نفس و اثبات قوای پنجگانه ظاهری نفسباب جهارم: اثبات حدوث نفس با حدوث بدنباب پنجم: اثبات معاد جسمانی و پاسخ به شبهات.سخن آشتیانی:سید جلال الدین آشتیانی درباره کتاب میگوید:این کتاب در باب خود بینظیر است. مدتها بود که به سراغ کتابی در معاد میرفتم که مؤلف آن مفسر، فقیه، حکیم. عارف باشد تا اینکه نسخه این کتاب را در کتابخانه مجلس یافتم... مؤلف با احاطه به کلمات اَعلام فن، بخصوص صدرالمتألهین و احاطه به روایات تفسیری با حفظ قواعد عقلی و افکار محققان، معاد جسمانی را ثابت کرده و به حل مشکلات و دفع شبهات پرداخته است.