بررسی کارکرد معنابخشی دین در اندیشه علامه طباطبایی
قربان علمی، مریم چنگی آشتیانی
قم
زمستان / 1392
مجتمع آموزش عالی شهید محلاتی
نیاز روحی انسانها به معنادار نگاه کردن به جهان و زندگی و فرار از بی معنایی، و نگاه به دین به عنوان عاملی برای معنادار کردن زندگی، افق جدیدی جهت شناخت هرچه بیشتر دین گشوده و رهیافتی جدید به نام رهیافت معنا به وجود آورده است. این رهیافت با ارائه تفسیری جدید از انسان و دین و ارتباط آن دو، معتقد است در شناخت انسان و دین باید به همه ابعاد آن توجه داشت. یکی از ویژگی های انسان نیاز به معناست که تنها دین می تواند آن را برآورد. بر این اساس، مهمترین کارکرد دین معنابخشی است. علامه طباطبایی که نگاهی درونگرایانه به دین دارد، با به کارگیری استدلال های منطقی و عقلانی، تفسیری از دین و ابعاد گوناگون آن ارائه می دهد که به گونه ای با نظریه رهیافت معنا در توصیف و تبیین دین نزدیک است؛ چنانکه معنابخشی را مهمترین کارکرد دین می داند.
دین;جامعه;انسان شناسی;علامه طباطبایی;کارکرد معنا بخشی دین;نظریه رهیافت معنا;اخلاق دینی;
روزه;انسجام اسلامی;ایمان به آخرت;جهان معنادار;تفهم تفسیری;مناسک دینی;مفهوم قبله;خضوع در نماز;تقویت اراده نیک;منافع اخروی;تقرب به خدا;تصویر معنادار از جهان;وحدت جهان;جریان عمومی عالم;پیروی از دستورات الهی;رنج مومنان;تاثیر مناسک بر زندگی;نماز;حج;فعلیت استعد