«استقصاء النظر فی القضاء و القدر»، رساله اى است کوتاه از علامه حلى؛ جمال الدین ابى منصور الحسن بن یوسف ابن على بن المطهر متوفاى 726 ق، در موضوع قضا و قدر از مسائل بسیار مهم کلامى است.علامه حلى این اثر را در پاسخ به درخواست سلطان الجایتو محمد خدابنده که از ایشان خواسته بود ادله و براهین دال بر مختار بودن انسان را بیان کند، به رشته تحریر درآورد. از این رو مؤلف در این رساله، به بیان دیدگاه هاى اشاعره، معتزله و امامیه درباره این مسأله پرداخته و پس از آن به توالى فاسده اى که از پذیرش دیدگاه اشاعره در مورد مسأله مذکور لازم مى آید، اشاره کرده و به أهم احتجاجات و براهین این گروه جواب هاى حلى و نقضى مى دهد. علامه حلى در این رساله مختاربودن انسان را امرى ضرورى و بدیهى دانسته و ادله عقلى فراوانى بر این مدعا اقامه کرده و به آیات متعدد قرآن کریم در اثبات مدعاى عدلیه (امامیه و معتزله) استناد مى جوید. به گفته نویسنده عدلیه افعال انسان را به دو بخش تقسیم مى کنند:بخشى از افعال بسته به قصد و انگیزه انسان است؛ مانند حرکات اختیارى که از وى صادر مى شود.بخش دیگر افعال منوط به قصد و اراده انسان نیست و انسان در وقوع آنها هیچ گونه نقشى ندارد؛ مانند رشد و نمو بدن انسان، تپش نبض و...؛ اما اشاعره بر اثبات دیدگاه جبرگرایانه خویش چهار دلیل اقامه کرده اند که علامه حلى به پاسخ از آنها مى پردازد.
کلام امامیه;اختیار انسان;انسان شناسی;دفاعیه، ردیه و پاسخ به شبهات;اراده انسان;شیعه شناسی;عقاید معتزله;فرق کلامی;عقاید اشاعره;جبر و اختیار;قضا و قدر;عقاید شیعه امامیه;علم کلام;