، دانشگاه امام صادق(ع)، دانشکده الهیات و معارف اسلامی و ارشاد
به موجب برخی روایات و گزارش ها، نقد حدیث با قرآن به عنوان یک قاعده توسط پیامبر(ص)، ائمه(ع)، صحابیان و تابعان مطرح شده است. همچنین گزارش هایی ناظر به اعمال آن توسط برخی ائمه(ع)و صحابه دیده می شود.از سده دوم با آغاز دوره تدوین حدیث و دانش های پیرامون آن، این قاعده در دو مقام نظر و عمل، مورد توجه اندیشوران مسلمان قرار گرفت در مقام نظر، دو دیدگاه ایجابی و انکاری پدید آمد .این دو دیدگاه با محوریت متون نامبردار به احادیث عرض شکل گرفت .امامیه و زیدیه، نگاه ایجابی و غالب اهل سنت نگاه انکاری را اختیار کردند.گویی در سده اخیر این مساله جایگاه یکی از شاخص های اندیشه اجتهادی در برابر سنت گرایی اخباری را پیدا کرده است.چه ، محمد عبده، رشید رضا، احمد امین، ابوریه، سباعی و دهها عالم نقد حدیث اهل سنت به جانب اعتبار آن تمایل یافتهاند. در مقام عمل از این قاعده چندان استقبال نشده است. این ادعا با تنبع در متون روایی و پیرامون آن معلوم می شود. چنان که گستره این انطباق از سه حوزه دانش فقه، تفسیر و کلام فراتر نمی رود .این نحوه تعامل، ریشه در عوامل مختلف دارد که اختلاف در جایگاه سنت، نسبت به قرآن، زبان متعارف در نحوه تفهیم قرآن، تحریف ناپذیری قرآن، مخالفت قطعی در گونه تناظر قرآن، اثبات صدور و عدم صدور در برایند قاعده یاد شده چارچوب نظری قاعده قرآن محور را تشکیل می دهد