در این پژوهش سعی بر این است که اعتبار و ارزش اکثریت و اقلیت از منظر قرآن و روایت بررسی شود تا با یافتن ملاک اعتبار در قرآن و روایات، جایگاه و منزلت اکثریت و اقلیت را در اسلام و به دنبال آن در حکومت اسلامی دریابیم. به همین دلیل ابتدا به بررسی واژه هایی از ریشه های کثر و قلل در قرآن کریم پرداختیم، که مفاهیم اکثریت و اقلیت در آنها وجود داشتند و سپس آیات مربوط به این واژه ها را بیان و تحلیل کردیم و به این نتیجه رسیدیم که این آیات بیان کننده منزلت و اعتبار اکثریت و اقلیت در قرآن نیستند و ملاک ارزش و اعتبار در قرآن کریم حق است نه اکثریت و اقلیت. لذا منزلت و اعتبار آنها را باید از طریق آیاتی دیگر همراه با روایات و ادله عقلی به دست آورد که با بیان و بررسی این ادله عقلی و نقلی(قرآن کریم) به ارزش و اعتبار اکثریت در اسلام(قرآن و روایت) و اینکه این اعتبار در چارچوب حق و مشروط به عدم مغایرت رای اکثریت با شرع و قوانین الهی است، دست یافتیم و دریافتیم که جمله حق با اکثریت است؛ جمله صحیحی نیست زیرا معیار و میزان تمام ارزشها حق است و هرچه که مطابق با حق باشد دارای ارزش و اعتبار است، چه در اکثریت باشد چه در اقلیت و اکثریت در جایی اعتبار دارد که دو گروه حق دچار اختلاف و تضارب آراء گردند که در این صورت ملاک عمل رای اکثریت قرار می گیرد. سپس مهمترین نمادهای حضور مردم و اعتبار رای اکثریت در اسلام یعنی مساله شورا و بیعت و رابطه آنها با اکثریت را مطرح کردیم تا منزلت و کاربرد این حضور و اعتبار در اسلام مشخص شود