نقش سامانه هاي اطلاعاتي فضاپايه در کاهش يا افزايش آسيب پذيري امنيت ملي
/ سعيد رضايي
علمي- پژوهشي
روند تغيير تکنولوژي دفاعي از سيستم هاي مکانيکي به سامانه هاي اتمي و سپس سامانه هاي اطلاعاتي و سامانه هاي تکنولوژيک و بيوتکنولوژيک و ورود فضا به عنوان بعد چهارم صحنه جنگ و توسعه نانوتکنولوژي در ابعاد مختلف باعث تغيير ديدگاه کارشناسان نظامي نسبت به تکنولوژي دفاعي شده است. در پي توسعه فناوري هاي نظامي تعداد کمي نيرو با تکنولوژي برتر بر مناطقي بسيار گسترده سيطره يافته اند و از حجم نيروهاي مسلح کاسته شده است. بخشي مهم از اين تکنولوژي به سامانه هاي فضاپايه مربوط است که در عمليات هاي نظامي در زمينه هاي مختلف مانند شناسايي عکسي و الکترونيکي، مخابرات، هواشناسي، هدايت، رديابي، ناوبري، نظارت و کنترل و ... مورد استفاده قرار مي گيرند. نکته مهم و محوري کاربرد سامانه هاي فوق نحوه هماهنگي و سازماندهي آنها در قالب يک سامانه فرماندهي و کنترل با طراحي جامع و همه جانبه نگر به منظور ايجاد اشراف اطلاعاتي است که امروز به وضوح کاربردهاي عملياتي آن در خاورميانه مشاهده مي شود. بديهي است اولين گام به منظور مقابله يا به کارگيري سامانه فوق شناخت اين سيستم و زيرمجموعه هاي آن است. سامانه هاي اطلاعاتي فضاپايه نقشي بسزا در ايجاد اشراف اطلاعاتي دارند و بدون آنها اهداف اشراف اطلاعاتي محقق نخواهد شد و هم زمان با پيچيده شدن تکنولوژي دفاعي اهميت بخش فضا در جنگ هاي آينده افزايش مي يابد. سامانه هاي فضايي ويژگي هايي منحصر به فرد دارند و غالبا در حوزه قوانين حقوق بين الملل قرار نمي گيرند و لذا استفاده از آنها بار حقوقي براي کشور ما به همراه ندارد. لذا در اين مقاله سعي شده است مولفه هاي امنيت ملي از ديدگاه آسيب پذيري از طريق سامانه هاي هوايي و فضايي مورد بررسي و تجزيه و تحليل قرار گيرد.