وضعيت آموزش بهداشت حرفه اي در دانشكده هاي پزشكي كشور، سال 1377
[مقاله]
/ آرام تیرگر
سابقه و هدف: آنچه كه در سال هاي اخير در رابطه با سيستم آموزشي و چگونگي تربيت نيروي متخصص مورد اتفاق نظر قرار گرفته، آموزش بر پايه نيازهاي واقعي جامعه است كه آموزش پزشكي نيز از اين قاعده مستثني نيست. لذا با توجه به رشد فزاينده نيروي كار و ساعات كار در جوامع مختلف و از جمله كشور ما، برآن شديم تا با بررسي وضعيت آموزش بهداشت حرفه اي در دانشكده هاي پزشكي تحت پوشش وزارت بهداشت درمان و آموزش پزشكي به بررسي وضعيت آموزش دانشجويان بپردازيم. مواد و روش ها: مطالعه اي به صورت توصيفي جهت اين بررسي طراحي و در اين راستا پرسشنامه اي به كليه دانشكده هاي پزشكي ارسال شد. يافته ها: از مجموع 43 دانشكده مورد مكاتبه، 30 دانشكده به پرسشنامه ها پاسخ گفتند كه از ميان آنها 28 دانشكده داراي برنامه آموزش بهداشت حرفه اي براي دانشجويان پزشكي بودند. ميانگين ساعت آموزشي در آنها 3±4.2 ساعت و آموزش در 12 مورد تنها در قالب آموزش نظري در كلاس درس يا كارگاه كارآموزي و كارورزي بهداشت بودند. در 16 دانشكده علاوه بر آموزش نظري، بازديد از مراكز صنعتي نيز در برنامه آموزشي وجود داشته است، در 15 مورد جز ارائه نظري مطالب، هيچگونه وسيله كمك آموزشي در اختيار نبوده و در 18 مورد پيشنهاد به تنظيم برنامه مدون و افزايش ساعات تدريس و ايجاد واحد درسي مجزا توسط برنامه ريزان و افزايش جنبه هاي عملي آموزش توصيه گرديده بود. نتيجه گيري: با توجه به يافته هاي اين مطالعه، كميت و كيفيت مطالب آموزشي در خصوص بهداشت حرفه اي جهت دانشجويان پزشكي نامطلوب به نظر رسيده و با احتمال قريب به يقين منجر به تربيت آموزش گيرندگاني كه قابليت رفع نيازهاي واقعي جامعه را داشته باشند (در خصوص نيازهاي بهداشتي درماني نيروي كار) نخواهد شد. لذا بازنگري در برنامه هاي فوق امري ضروري به نظر مي رسد.